اندوهي كه حكايت مي‌كنند، به آيين برمي‌گردد؛ آيين‌هايي كه ريشه در جان آدمي دارند و به قدمت دانش او هستند. آيين‌هايي كه با چرخه پيش‌بيني‌پذيرشان آدمي را ايمن مي‌سازد؛ آيين‌هايي كه نقاشي‌ها مي‌خواهند جاودانش كنند؛ ديوارها، از جهاني محافظت مي‌كنند كه در معرض تهديد سرما و گرما و برف و باران است. نقاشي‌ها از ايمان جهانيان روايت مي‌كنند؛ ايماني كه آيين‌ها نمي‌گذارند از دست برود. نمي‌گذارند كمرنگ شود. نمي‌گذارند به‌دست غيربيفتد. نقاشي‌ها، هويت و چهره آيين مي‌شوند و با ذات عيني‌شان، ذهنيتي را يادآوري مي‌كنند كه درون تك‌تك ماست. عمر نقاشي و ديوار از عمر انسان‌هايي كه مي‌آيند و مي‌روند بيشتر است. انسان‌ها مي‌ميرند. آيين‌ها مي‌مانند و با اندوهي آشكار از تاريخي دردناك مي‌گويند. تاريخي كه با كهنه‌تر شدن، دردش نه كمرنگ مي‌شود و نه از ياد مي‌رود.
تاریخ انتشار: ۲۷ مهر ۱۳۹۴ - ۰۸:۰۶
همشهری دو - شیدا اعتماد: گاهی نقاشی‌های روی دیوار هستند که جهان می‌سازند و از جهان محافظت می‌کنند.