به گزارش ايسنا، نتایج بررسی‌ها و آزمایش‌های گروهی از کارشناسان به‌تازگی در مقاله‌ای علمی به چاپ رسیده که در آن به تغییر رنگ تابلوی «گل‌های آفتابگردان» براثر مرور زمان اشاره شده است.
این اثر هنری که در موزه «ون‌گوگ» آمستردام نگهداری می‌شود، مدت‌هاست تحت مطالعه گروهی از دانشمندان موسسه علم و فناوری «مولکیولار» قرار گرفته است. آزمایش‌هایی مانند اشعه ایکس روی رنگ این نقاشی انجام و مشخص شده که علت این تغییرات، ترکیب رنگ‌هایی است که این استاد نقاشی استفاده کرده است.
به گزارش لابریتری ایکوییپمنت، یکی از اعضای این گروه کارشناسی در این‌باره گفت: طیف‌های مختلفی از رنگ در این نقاشی به کار رفته و همه آن‌ها در طول زمان، رنگ ثابتی ندارند. زرد کروم کم‌رنگ‌تر، درونش سولفور دارد و در معرض نور قرار گرفتن سبب تغییراتی شیمیایی در آن می‌شود که همین، رنگ را تیره‌تر می‌کند.
ون‌گوگ این نقاشی را در سال 1889 کشید و در آن، از طیف‌های مختلف زرد کروم استفاده کرد. سه نسخه از این نقاشی وجود دارد که یکی در گالری ملی لندن، یکی در موزه هنر توکیو و دیگری در موزه «ون‌گوگ» آمستردام نگهداری می‌شود.
این کارشناسان برای مطالعه «گل‌های آفتابگردان» نمونه‌هایی به اندازه کمتر از یک میلی‌متر از این نقاشی را جدا کردند و آزمایش‌های لازم را روی آن انجام دادند.
ون‌سان ون‌گوگ، نقاش نامدار هلندی، اگرچه در زمان حیاتش در گمنامی کامل به‌سر برد، اما اکنون به‌عنوان یکی از تأثیرگذارترین نقاشان پست‌امپرسیونیست شناخته می‌شود. او در 30 مارس 1853 در زاندرت در ایالت برابانت هلند نزدیک مرز بلژیک به دنیا آمد. ون‌گوگ فعالیت هنری خود را به‌عنوان طراح و نقاش از سال 1880 و در سن 27 سالگی آغاز کرد. برخی از مشهورترین کارهای او در دو سال پایانی عمرش خلق شدند. او فقط در دوماه پایانی عمرش 90 نقاشی از خود باقی گذاشت.
ون‌گوگ ابتدا از رنگ‌های تیره و محزون استفاده می‌کرد تا این‌که در پاریس با امپرسیونیسم و نئوامپرسیونیسم آشنا شد و این آشنایی پیشرفت هنری او را سرعت بخشید. او شیفته نقاشی از کافه‌های شبانه، مردم طبقه کارگر، مناظر طبیعی فرانسه و گل‌های آفتابگردان بود. مجموعه «گل‌های آفتابگردان» او که تعدادی از آن‌ها از معروف‌ترین نقاشی‌هایش نیز محسوب می‌شوند، شامل 11 اثر است. خودنگاره‌ها و «شب‌های پرستاره» دیگر نقاشی‌های برجسته او هستند.
ون‌گوگ در سال 1890 به دکتر «گاشه» روان‌شناسی که از او پرتره‌ای نیز کشیده است، مراجعه کرد. «پیسارو» این دکتر را به او معرفی کرده بود. اولین برداشت ون‌گوگ از گاشه این بود که دکتر، خودش از او بیمارتر است. روزبه‌روز فرورفتگی و افسردگی ون‌گوگ عمیق‌تر می‌شد. سرانجام او در 29 جولای 1890 در سن 37 سالگی در میان کشتزارها، گلوله‌ای در سینه‌اش شلیک کرد و روز بعد در مهمانسرای «روو» درگذشت.
ون‌سان آخرین احساسش را به برادرش که قبل از مرگ بر بالین او آمده بود، این‌گونه بیان کرد: «غم برای همیشه باقی خواهد ماند». شش‌ماه بعد تئو نیز درگذشت. پس از مرگ ون‌گوگ، تابوتش را پر از گل‌های آفتابگردان کردند.