این اتحاد، بدون هیچ شکی برای فعالیت‌های گروهی، اهمیت بیشتری می‌یابد. آن چنان که هر چه با گروه بزرگ تری سروکار داشته باشیم، به اتحاد بیشتری نیاز داریم. نظیر سینما که از اساس در حیات گروه، حیات می یابد و زندگی اش به زندگی تک تک افراد آن بستگی دارد.
2)
21 شهریور روز «ملی» سینماست. روزی که دست کم به واسطه نامش که حاوی عنصری از اتحاد و همگرایی است، انتظار همرایی و همگرایی بیش از پیش را به همراه می آورد.
مثل تمام روزهای دیگری که به نام ملی نامیده می شوند و نشانه و مناسبتی‌اند برای اعلام توافق پنهان و آشکار همه بخش‌های گوناگون جامعه در یک موضوع مشخص.
آن چنان که روزهای جهانی نیز این توافق را حتی تا سطح جهانی پیش می برند، برای رسیدن به دنیایی زیباتر از گذشته، بدون ایدز، بدون مواد مخدر، بدون سرطان… و همراه با دنیای خیال انگیز و سرشار از رویاهای شیرینی به نام سینما.
1)
این هفته، هفته جشن‌هایی است که برای اعلام توافق همه اهالی سینمای رنج آلود ایران متولد شده اند. توافقی که نه به طور پنهان که به گونه کاملا آشکار برای اتحاد گروه سینمایی کشور تلاش می کند.
سینمایی که دست کم در چند ماه گذشته آن چنان در نبرد با موضوعات گوناگون، قدرت از کف داده است که قامت نحیفش به زحمت می‌تواند خود را تا کاخ سعدآباد برساند و زودتر از بادهای پاییزی، شمع‌های کیک تولدش را فوت کند.
حرکت
جشن آغاز می شود. پرویز پرستویی می خواند. رضا میرکریمی سخنرانی می کند. اهالی خانه سینما همه در تکاپو هستند تا همه چیز خوب باشد و حتما هست. تنها یک چیز را انگار منشی صحنه فراموش کرده است؛ اتحاد.