به گزارش خبرگزاری فرانسه هنگامی‌که زخمی‌ها وارد بیمارستان‌های پاریس شدند، برخی از پزشکان تصور می‌کردند که در حال انجام ادامه مانوری هستند که در همان روز، در وضعیت کنایه‌آمیز بی‌رحمانه‌ای، برای تمرین پاسخ به موارد تیراندازی به انبوه مردم بود.
جزئیات دل‌خراش این بدترین حمله تروریستی به فرانسه که از مشروح‌ترین توصیف این حادثه تابه‌حال از درون سیستم پزشکی گسترده پاریس به دست می‌آید.
یک دکتر اورژانس در توصیفی که ژورنال پزشکی «لنست» منتشر شده است، گفت: «ما نمی‌دانستیم که چطور و چه هنگامی این کابوس پایان می‌یابد.»
سیستم بیمارستانی پاریس در ابتدا در حدود ساعت 9:30 بعدازظهر 13 نوامبر برای نخستین بار از حوادث هولناک آگاه شد، هنگامی‌که درباره وقوع انفجارهایی در بیرون «استاد دو فرانس» (استادیوم فرانسه) که مربوط سه بمب‌گذار انتحاری بود، به آن هشدار داده شد.
بعد خبر تیراندازی‌ها در کنسرت در سالن «بتکلان» و نیز کافه‌ها و رستوران‌ها در محله شلوغ شرق پاریس رسید که تقریباً همه 130 قربانی در آنجا کشته شدند.
این دکتر گفت: «با وجود وحشیانه بودن این حملات و تلفات هولناک انسانی، این حملات باعث غافلگیری ما نشدند.»
او گفت، به دنبال تیراندازی‌های مرگبار در دفتر روزنامه طنز شارلی ابدو و یک خواروبارفروشی یهودی در ده ماه پیش، «همه بخش‌های دولت می‌دانستند که تیراندازی‌ها در مکان‌های چندگانه ممکن است رخ دهد.»
یک ساعت پس از نخستین هشدار، سیستم بیمارستانی همه کارکنان را فراخواند تا با موج بیماران مواجه شوند. بسیاری از پزشکان و پرستاران از قبل به‌طور خودانگیخته در سر کار حاضر شده بودند.
زخمی‌ها که اغلبشان زیر 40 سال داشتند، به بیمارستان‌ها سرازیر شدند. اغلب آنان عمدتاً زخم‌های گلوله داشتند؛ و بسیاری‌شان نیازمند جراحی فوری بودند.
بر اساس این توصیف منتشرشده، «هرگز پیش از آن، چنین شماری از قربانیان به بیمارستان‌ها وارد نشده و این همه زخمی با این فوریت تحت عمل جراحی قرار نگرفته بودند.»
«ما از یک آستانه جدید عبور کردیم.»
بیماران به‌طور گروهی وارد می‌شدند و حتی پیش از اینکه به درون بیمارستان وارد شوند، تریاژ (تعیین اولویت برای درمان بیماران در حوادث) انجام می‌شد. در طول 24 ساعت همه جراحی اورژانس تکمیل شده بودند.
یک متخصص بیهوشی گفت: «بیمارستان تقریباً برای مواجهه با حمله دیگری که همه ما می‌ترسیدیم ممکن است رخ دهد، آماده بودیم.»
زمان‌بندی این حملات ممکن است نقشی در امکان انجام یک پاسخ پزشکی گروهی داشته باشد. پزشکان و کارکنان بیمارستانی در طول این روز کاری از قبل از حملات هم مشغول بودند.
تقریباً همه بيماراني که به بیمارستان‌ها رسیدند- چه با آمبولانس و چه با پای خودشان- زنده ماندند.
اما نه همه آنان. پزشکان مرگ چهار نفر را ثبت کردند که دو نفرشان هنگام ورود به بیمارستان درگذشتند.