وقتي از بروز بيماري پيشگيري نمي‌كنيم دچار دردها و آلامي مي‌شويم كه تازه معلوم نيست با طي كردن مراحل درمان، صددرصد هم بهبود بيابيم. در اين مسير وقت، انرژي، هزينه و جان و سلامتي‌مان را به حراج مي‌گذاريم تا تازه بازگرديم به نقطه اول؛ به روزهاي قبل از بيماري. در بحث آسيب‌هاي اجتماعي هم شاهد همين وضعيت هستيم. جامعه از مشكلاتي رنج مي‌برد كه براي رفع آن بايد دولت و نهادهاي ذيربط انرژي و وقت زيادي صرف كنند تا سلامت به اندام‌هاي اجتماع بازگردد.
اينكه چقدر تلاش‌ها به‌ثمر مي‌نشيند و روش‌ها و راهكارها چقدر كارآمد هستند خود بحث ديگري است. نكته مهم و كليدي اين است كه مي‌شود از بروز برخي آسيب‌ها جلوگيري كرد، نه اينكه دست روي دست بگذاريم و پس از تبديل شدن يك آسيب اجتماعي به بحران درصدد برطرف كردنش برآييم. به‌عنوان يك سينماگر تصور مي‌كنم سينما يكي از بهترين رسانه‌ها براي جلوگيري از بروز آسيب‌هاي اجتماعي است.
سينما مي‌تواند در بزنگاه‌ها نقش مهم و حساس خود را ايفا كند و بر مردم كه مخاطبان فيلم‌ها هستند تاثير بگذارد. بسياري از مشكلات اجتماعي از انواع و اقسام بزهكاري‌ها گرفته تا اعتياد را مي‌توان با كار فرهنگي كاهش داد. برخورد قضايي هميشه بايد آخرين راهكار باشد. يعني پس از آزمودن همه روش‌ها اگر باز هم با بروز معضلي اجتماعي مواجه بوديم بايدسراغ قانون برويم. بديهي است كه هر شهروندي بايد به وظايف اجتماعي خود عمل كند و تبعيت از قانون يكي از بديهي‌ترين اموري است كه هر فردي بايد خود را مقيد به رعايت آن بداند.
البته شما از شخصي كه به‌شدت دچار اعتياد است و براي تهيه مواد دست به هر كاري مي‌زند نمي‌تواني انتظار تبعيت از قانون را داشته باشي. در همين مورد خاص، يعني اعتياد مي‌شود با كار فرهنگي از بروز آن جلوگيري كرد. ساخت آثار اجتماعي با بيان هنرمندانه و تأثيرگذار مي‌تواند حكم همان پيشگيري قبل از درمان را داشته باشد. باتوجه به شرايطي كه هم‌اكنون بر سينماي ما حكمفرماست، سينما براي انجام رسالت خود در جامعه نيازمند حمايت دولت است. حمايت از توليدات فرهنگي اگر درست و متناسب صورت گيرد مي‌تواند ثمرات اجتماعي فراواني داشته باشد. اگر يك فيلم خوب و مؤثر در مذمت اعتياد ساخته شود، جوان‌هاي بسياري را از افتادن به اين ورطه نجات مي‌دهد و اين دستاورد اندكي نيست.
- نويسنده و كارگردان سينما