در اين ميان بعضي‌ها اين سؤال را طور ديگري مطرح مي‌كنند و با نشان دادن عكس و مطلبي كه در گوشي موبايلشان است و ژشت عقل‌كلي كه مي‌گيرند مي‌خواهند ثابت كنند اخباري كاملا محرمانه در اختيار دارند كه نشان ميدهد پاسخ سؤال «بله» است و گروه تروريستي داعش به گفته آنها «در حال عمليات در تهران و ديگر شهرهاست.»
هر وقت با چنين سؤال‌هايي روبه‌رو شده‌ام؛ متوجه يك نكته مهم هم شده‌ام. اينكه نگاه اطرافيانم چطور با شنيدن اين سؤال تغيير و يك نوع نگراني و ترس در اعماق نگاهشان رخنه مي‌كند. حتي وقتي اين پاسخ را مي‌دهم كه «نه. همه اينها شايعه است و حتي پليس هم اين خبرها را تكذيب كرده و هيچ حمله تروريستي انجام نشده»، باز هم آن نگراني از چهره‌شان پاك نمي‌شود.
درست مثل اسيد در اعماق ذهنشان نفوذ مي‌كند و يك احساس ترس و ناامني همه وجودشان را پر مي‌كند. اين نوع احساس ناامني هماني است كه مي‌گويند از خود ناامني هم بدتر است. شايد بايد پدر يا مادر باشي تا بفهمي نگراني و ترس از بروز يك اتفاق يعني چه و چطور ممكن است آرامش را از زندگي بگيرد. بايد بفهمي حس مادري را كه وقتي فرزندش دير مي‌كند و موبايلش هم خاموش است، دلش هزار راه مي‌رود كه «چه بلايي ممكن است سرش آمده باشد». يا پدري را كه وقتي مي‌شنود «داخل مترو بمبگذاري شده» و اتفاقا آن روز قرار بوده كه دخترش با مترو به خانه برگردد، چه حالي به‌اش دست ميدهد.
اين نوع احساس ناامني و گسترش آن، همان اتفاقي است كه اين روزها دارد در شبكه‌هاي مجازي و مخصوصا تلگرام رخ ميدهد. آن هم با انتشار و البته باز نشر شايعات در گروه‌هاي مختلف. اتفاقي كه تك‌تك ما در آن سهم داريم. به همان اندازه كه وقتي چنين شايعه‌اي را مي‌بينيم، سريع آن را فوروارد كرده و در گروه‌هاي ديگر به اشتراك مي‌گذاريم تا شايد به تصور خودمان، بقيه را هم از اين خبر آگاه كنيم. غافل از اينكه داريم با اين كارمان چندين و چند پدر و مادر ديگر را به وحشت مي‌اندازيم و آرامش را از آنها سلب مي‌كنيم.
اين روزها گروه‌هاي تلگرامي پر از شايعاتي شده كه هر چند خيلي زود توسط مقام‌هاي مسئول تكذيب شده‌اند اما حتي تكذيب آنها هم نتوانسته مانع از اثرگذاري‌شان شود.
شايعاتي كه بعضي وقت‌ها ممكن است به قيمت خراب شدن زندگي يك يا چند نفر منجر شوند و نكته مهم اينكه يك پاي علت وقوع اين اتفاقات، همان كساني هستند كه اين شايعات را در گروه‌هاي دوستانه، خانوادگي يا... بازنشر كرده‌اند. جداي از اينكه بارها و بارها مقامات پليس و دستگاه قضايي درباره انتشار شايعات در فضاي مجازي هشدار داده‌اند و از مجازات كساني گفته‌اند كه دست به تشويش اذهان عمومي مي‌زنند، بياييد كلاه خودمان را قاضي كنيم. آيا وجدانمان اجازه ميدهد كه با بازنشر يك خبر در گروه‌هاي تلگرامي، بي‌آنكه از صحت و سقم آن خبر مطمئن شده باشيم آسايش و آرامش را از يك زندگي بگيريم؟