براساس گزارش نشنال‌جئوگرافيك، از زماني كه از سال 1967 اين گونه از بزهاي كوهي در يوتا پا گرفتند، مركز محافظت از محيط‌زيست اين شهر جمعيت پراكنده آنها را كه در حدود دو هزار راس بودند،مورد حفاظت قرار داد تا براي تماشا و شكار هميشه در دسترس باشند.
اين مركز به منظور حفظ جمعيت اين جانداران و پر كردن جاي بزهاي كوهيي كه به دلايل مختلفي جان داده‌اند، تعدادي از بزهاي كوهي را از ميان گله‌هايي كه دچار افزايش جمعيت هستند،به ميان گله‌هايي كه تعدادشان كمتر از حد است انتقال مي‌دهند.
بزهاي كوهي يوتا كه بيشتر به نژاد بزكوهي نزديك هستند تا بز عادي، استعداد عجيبي در عبور از مناطق صعب‌العبور دارند،از اين رو به دام انداختن آنها كار بسيار دشواري است.
به همين دليل متخصصان حرفه‌اي با كمك سلاح‌هاي تورافكن از ارتفاع اين بزها را به دام انداخته و بي‌حركت مي‌كنند و زيست‌شناسان مي‌توانند به بزها نزديك شده و آنها را براي به پرواز درآمدن آماده كنند، از آنها نمونه خون گرفته و آزمايش‌هاي مختلفي روي آنها انجام مي‌دهند، و در نهايت به آنها قلاده‌هاي راديويي وصل مي‌كنند تا پس از رهاسازي آنها بتوانند وضعيت سلامتشان را كنترل كنند.
پس از آن بزها با كمك هليكوپتر به منطقه‌اي در فاصله چند صد كيلومتري زيستگاه اصلي انتقال داده مي‌شوند تا نتوانند دوباره به آنجا بازگردند زيرا اين جانداران قدرت تشخيص بسيار بالايي در يافتن خانه اصلي‌شان دارند.