ويژگي عمده بخش سي‌سي‌يو در دسترس بودن دورسنجي (تله‌متري) يا پايش مداوم ريتم قلب بوسيله الكتروكارديوگرافي است.
اين كار امكان مداخله زودرس با داروها يا شوك قلبي و بهبود پيش‌آگهي بيماري را فراهم مي‌كند.
بيماران دچار اختلال ريتم قلب، بيماران مبتلا حمله قلبي (انفاركتوس ميوكاردي) يا آنژين ناپايدار (درد قلبي كه براي نخستين بار به وجود آمده است يا نسبت به قبل تشديد شده است) به طور معمول در سي‌سي‌يو پذيرش مي‌‍‌شوند.
ساير دلايل بستري شدن در سي‌سي‌يو شامل فيبريلاسيون دهليزي، يك اختلال خاص ريتم قلب كه عموما بستري شدن براي آن ضروري است، مي‌شود و موارد ديگري نيز مانند انسداد قلبي پذيرش در سي‌سي‌يو يك درمان استاندارد است.
سي‌سي‌يوها در دهه 1960 هنگامي به وجود آمدند كه روشن شد كه پايش دقيق بيماران بوسيله كاركنان به طور ويژه تعليم‌ديده، احياي قلبي-عروقي و اقدامات پزشكي مي‌توانند مرگ و مير ناشي از عوارض بيماري قلبي-عروقي را كاهش دهند.
نخستين توصيف از سي‌سي‌يو در سال 1961 بوسيله دكتر دزموند جوليان از جامعه قفسه صدري بريتانيا بيان شد كه بعدها نخستين سي‌سي‌يو را در درمانگاه سلطنتي در ادينبورو در سال 1964 بنيان نهاد.