به گزارش مهر؛ احمد ساعتچیان کارگردان نمایش «نام من ریچل کوری است» درباره تجربه کارگردانی این اثر گفت: من پیش از اجرای این اثر، نمایش «ملاقات» را به صورت مشترک با شهاب حسینی در سال ۹۱ در فرهنگسرای نیاوران اجرا کرده بوم ولی نمایش «نام من ریچل کوری است» اولین تجربه مستقل من در زمینه کارگردانی تئاتر محسوب می‌شود.
وی ادامه داد: این نمایش در قالب جشنواره سراسری تئاتر مقاومت در استودیو نمایش روایت که سالنی تازه تاسیس است به صحنه می‌رود. این سالن بلک باکس ۵۱ نفر گنجایش دارد و مناسب اجرای آثار کم پرسوناژ است.
این بازیگر با اشاره به اینکه همیشه وسوسه و علاقه کارگردانی داشته است، بیان کرد: اینکه چه متنی را برای اجرا انتخاب کنم برایم مهم بود. ترجیحم این بود که در حوزه تئاتر مستند و نمایش تک پرسوناژ که به صورت مونولوگ اجرا می شود اثری را به صحنه ببرم. حدود دو سال قبل با نمایشنامه «نام من ریچل کوری است» آشنا شدم که این اثر توسط همسرم فرانک حیدریان ترجمه شده و او نیز در این نمایش ایفای نقش می‌کند. این نمایشنامه توسط انتشارات کوله‌پشتی منتشر شده است.
وی درباره تحقیقاتی که برای اجرای این نمایش کرده است، عنوان کرد: برای اجرای این اثر نمایشی تحقیقات بسیاری کردم چون این نمایش اثری مستند است و درباره ریچل کوری دختری است که عضو کمپین صلح است و تصمیم می گیرد از آمریکا به غزه برود و جلوی بولدوزرهایی را که می خواهند خانه مردم را خراب کرده و به جای آن شهرک بسازند، بگیرد. او قصد دارد قعالیتی صلح طلبانه انجام دهد که در نهایت منجر به کشته شدنش می شود. ریچل کوری شخصیت معروفی است که آخرین دادگاه رسیدگی به شکایت خانواده اش به تازگی پایان پذیرفته و در نهایت رژیم صهیونیستی و راننده بولدوزری که منجر به کشته شدن او شد، تبرئه شدند.
ساعتچیان متذکر شد: داستان این نمایش براساس نامه هایی که ریچل برای مادرش فرستاده، نوشته و تبدیل به تک گویی شده است. این نمایشنامه یکی از آثار تک گویی اعتراضی بوده که اجراهای بسیاری در جهان داشته است. متن نمایشنامه دست کارگردان را برای ایده پردازی و فضاسازی اثر باز می گذارد. در این نمایش بخش هایی که ریچل درباره زندگی، خانواده و دوستانش صحبت می کند به وسیله عکس ها و فیلم های واقعی نمایش داده می شود. به عنوان نمونه زمانی که او درباره فردی صحبت می کند عکس واقعی آن شخص بر پرده نقش می بندد و از این طریق مخاطب احساس نزدیکی بیشتری با واقعیت و شخصیت های نمایش می کند.
بازیگر نمایش «خواب در فنجان خالی» درباره استقبالی که تا کنون از این اجرا شده است، عنوان کرد: به دلیل گسترگی عمومی تالارهای نمایشی و اینکه مشخص نیست مخاطب در هر سالن قرار است به دیدن چه نمایشی بنشیند، تماشاگران دچار تردید در انتخاب نمایش برای دیدن می شوند. متاسفانه چون تئاتر حرفه ای، آماتور و دانشجویی از هم تفکیک نشده است مخاطب نمی تواند تشخیص دهد که قرار است به دیدن چه نمایشی بنشیند. اگر سالن‌های مشخص کنند که پذیرای چه نوع آثاری هستند مخاطبان نیز راحت تر می‌توانند با توجه به سلیقه شان به دیدن نمایش‌ها بنشینند. اما با وجود مواردی که عنوان کردم تاکنون استقبال از این نمایش خوب بوده است. البته من بیشتر ذات نمایش برایم اهمیت دارد نه تعداد مخاطبانی که به دیدن اثر می‌آیند.
وی در پایان صحبت‌هایش بیان کرد: علاقمندم که باز هم در زمینه کارگردانی تئاتر فعالیت داشته باشم. چند متن نیز به سالن های مختلف تئاتری ارایه داده‌ام که امیدوارم پذیرفته شوند ولی در حال حاضر اکثر سالن‌ها به دنبال چهره هستند و درباره متون مختلف موضع می گیرند. من وارد این بازی نمی‌شوم و ترجیح می‌دهم در صورتی کار کنم که به نمایش و کارم احترام گذاشته شود و شاهد اعمال نظرهای سلیقه‌ای که تبدیل به الگوهای غلط شده اند، نباشم.
نمایش «نام من ریچل کوری است» برگرفته از خاطرات ریچل کوری فعال صلح است که توسط آلن ریکمن و کاترین واینر به متن نمایشی تبدیل شده که یکی از جنجالی ترین آثار چند سال اخیر آمریکا و اروپا محسوب می‌شود و بارها از اجرای آن در ایالت متحده جلوگیری شده است.
این نمایشنامه به روز شمار ریچل کوری یکی از فعالان صلح که به غزه سفر کرده بود می‌پردازد. این اثر نمایشی تا ۱۸ دی ماه در استوديو نمايش روايت به نشانی ميدان فردوسی، ابتدای خیابان سپهد قرنی، روبروى پمپ بنزين، پلاک ۱۶ به صحنه می‌رود.