سپردن سکان تیم ملی آن هم در مقطع حساس و تاریخی به یک سرمربی با تجربه، بدون شک با ریسک کمتری برای رسیدن به المپیک و تحقق رویای دیرین همراه خواهد بود و بالطبع نگرانی‌ها هم در رسیدن به دروازه‌های ریو 2016 کاهش پیدا کرده و در کنار آن شانس المپیکی شدن والیبال ایران نیز با تصمیم خردمندانه گرفته شده، با درس گرفتن از تجربه تلخ قبلی هموارتر خواهد شد.
اگرچه مسئولين فدراسیون والیبال بعد از ناکامی تیم ملی با اسلوبودان کواچ در جام جهانی ژاپن و سیر منحنی نتایج تیم ملی سعی داشتند در مواجهه با منتقدین دلسوز، همچنان به‌طور تلویحی و جانبدارانه از انتخاب اشتباه قبلی خود دفاع کنند، اما سرانجام در برابر فشار افکار عمومی و خاطره تلخ 4 سال پیش تسلیم شده و با جمع‌بندی منطقی تصمیم درستی گرفتند که می‌تواند باعث اوج‌گیری دوباره والیبال ایران درابعاد بین‌المللی شود.
شاید باشند مربیانی بهتر از لوزانو که می‌توانستند تاثیرگذاری بیشتری نسبت به او داشته باشند، ولی باید قبول کرد که او نیز گزینه‌ای مطلوب به شمار می‌رود و می‌تواند با سابقه‌ای روشن، والیبال ایران را به اهدافش برساند. ضمن آن که بودن مانوئل خوآن سیچلو، دستیار ولاسکو در کنار لوزانو کمک خواهد کرد تا او زودتر بر شرایط تیم ملی حاکم شود و برنامه‌هایش را عملیاتی کند.
یکی از تصمیمات خوب فدراسیون قبل از انتخاب سرمربی خارجی از بین آندریا آناستازی و رائول لوزانو، بدون هیچ تردیدی انتخاب از پیش تعیین شده سیچلو بود که به عنوان مغز متفکر ولاسکو، نقشی بی‌بدیل در دوران سرمربی پیشین آرژانتینی تیم ملی داشت. با بودن او خیال مسئولين والیبال هم راحت‌تر شد، ضمن آن که بازیکنان تیم ملی هم از هر نظر بر توانایی‌های فنی او صحه می‌گذارند و او را قبول دارند.
از سوی دیگر سرمربی جدید تیم ملی هم همانند ولاسکو جزو آن دسته از مربیانی است که جدا از این که رشته تحصیلی‌اش روانشناسی است، ید طولایی در کار کردن با ستارگان بزرگ والیبال جهان دارد و از این حیث به خوبی می‌تواند بازیکنان بزرگ کنونی والیبال ایران را حول محور موفقیت به حرکت درآورد. کاری که کواچ هرگز به دلیل کم‌تجربگی از عهده آن بر نيامد.
لوزانو از سال 1994 تا به امروز به جز تیم‌های باشگاهی در ایتالیا و لهستان، در تیم‌های ملی اسپانیا، لهستان و آلمان با بازیکنان بزرگی روبرو بوده که هر کدامشان جزو بهترین‌های تاریخ والیبال کشورشان بوده و هنوز هم هستند. از این دسته از بازیکنان که به نوعی شاگرد سرمربی جدید تیم ملی بودند می‌توان از فرانکو برتولی، آندره آ لوکتا، پائولو مونتالی، هریستو زلاتانوف، آندریا زورزی، مارکو مئونی، اسلوبودان کواچ، اوسوالدو هرناندز، لوکا کانتاگالی، آنخل دنیس، پاسکوئاله گراوینا، میهال لاسکو، ساموئل پاپی، لورنزو برناردی، دیمیتری فومین، باس وان دگور، آلبرتو چیزولا، آندریا گرییچ، مارکو براچی، لوئیجی ماسترانجلو، نالبرت، ایوان میلکوویچ و میرکو کورسانو نام برد كه بخشی از ستارگانی بوده‌اند که در تیم‌های مختلف زیر نظر رائول لوزانو کار کرده و با او بر سکوهای قهرمانی ایستاده‌اند.
اینها به جز بازیکنانی بودند که مثل گروزر، یوخم شوپس، لوکاس کامپا، مارکوس بوهم، فردیناند تیلی و... در تیم ملی آلمان، پاول زاگومنی، بارتوز کورک، باتمن، ورونا، موزدنکی و ولاژلی در تیم ملی لهستان و پاسکوال و فالاسکا در تیم ملی اسپانیا شاگرد لوزانو محسوب می‌شوند. با چنین رزومه و کارنامه‌ای می‌توان با لوزانو همانند دوران ولاسکو به دروازه خوشبختی در والیبال جهان امیدوار بود.