افزايش تعداد داوطلبان نمايندگي در مجلس خبرگان و مجلس شوراي اسلامي موضوع بحث روزنامه‌ها و ديگر رسانه‌ها بود؛ مثل هميشه بعضي کاملا موافق و بعضي هم صد در صد مخالف هستند. اما من فکر مي‌کنم بستگي دارد که اين موضوع را از چه زاويه‌اي بنگريم.
از اين جهت که نشانه‌اي از اعتماد عمومي به نظام و سازوکارهاي قانوني و نشاط بيشتر براي مشارکت طيف‌هاي متفاوت در اداره امور کشور است، بايد آن را پديده‌اي مبارک ديد.
قرن‌ها پيش ارسطو در کتاب سياست از حضور تمام سليقه‌ها در صحنه دفاع کرد و نوشت: «اختلاف کيفي، جزء ذاتي جامعه سياسي است؛ پس پيداست که وحدت بدان‌گونه که برخي مي‌پندارند، جوهر جامعه سياسي نيست و آنچه شرط رستگاري چنين جامعه‌اي پنداشته شود، به راستي مايه نابودي آنست .... براي آنکه کشوري پايدار بماند، بايد همه عناصر آن خواستار هستي و بقاي آن باشند».
دفاع هميشگي امام و رهبري از حضور حداکثري مردم و نخبگان در عرصه انتخابات نيز بر همين منطق استوار است.
اما اگر افزايش نام‌نويسي‌ها به مثابه ابزاري براي فشار و توجيهي براي قانون‌شکني ديده شود، تهديدي براي مردم‌سالاري و بازي با قانون خواهد بود.