سالها آشنایی، آموختن و همکاری با ایشان را، از جمله در شورای سردبیری روزنامه انتخاب (به اتفاق مرحوم حسین قندی)، جزو افتخارات خود می دانم.
افراد هر چه بزرگترند، تعریفشان سخت تر می‌شود. فریدون صدیقی انسانی زلال است و البته روان. به همین دلیل نه فقط در حضور، بلکه از تصویر و متن و خاطره او هم می توان انسانیت و اخلاق، دغدغه و مسوولیت پذیری در قبال جامعه را آموخت.
دكتر يونس شكرخواه او را با تیتر «رئاليسم جادويي» تعریف کرد؛ «رئال»، چون تبلور انسانيت و جادويي چون استثنايي است. و درست به همین خاطر فراموش کردنش مشکل است.
برای جامعه روزنامه نگاري، صدیقی بیشتر استاد خوش ذوق تکنیکهای مصاحبه است. اما استاد سید فرید قاسمی او را الگوی روزنامه نگاری ایرانی می‌داند؛ که بیش از گزارش و مصاحبه، باید منش خود را بیاموزد. رهیافتی که خاطر نشان می کند؛ اکنون، روزنامه نگاران ما بیش از روزنامه نگاری، به منش روزنامه نگاری محتاج هستند.
من به فریدون صدیقی، آقای روزنامه نگار، با تمام وجود ادای احترام می کنم. انسان با احساس و هنرمندی، که اشک چشم بچه ماهی را چه در میان اقیانوسی از آب، چه رود و چه تنگی کم آب، بخوبی می بیند و روایت می‌کند.