از دوران کودکی به کمک پدرش «رحمت» با ساز «للـه‌وا» آشنا شد و بعدها با پیگری مثال‌زدنی ـ که نمونه‌اش در بین انسان‌های روشن‌دل نادر است ـ به نواختن سازهای فلوت و نی‌لبک روی آورد.
در سال ۱۳۴۴ وقتی دوستان نزدیکش تصمیم گرفتند که برای او هدیه‌ای بخرند، جز ویلن هیچ چیز دیگری را برازنده این هنرمند جوان ندیدند. او نیز پس از دریافت این هدیه‌ی ارزشمند، ابتدا مدت کوتاهی نزد «نور محمد طالبی» و سپس کتاب‌های دوره‌ی هنرستان و ردیف صبا را نزد استادان آن زمان آموخت. با این وجود پس از سال‌ها ساز کمانچه را به دلیل محلی بودنش برگزید.
او در سال ۵۳ ـ ۱۳۵۲ عضو گروه محلی رادیو ساری شد و در سال ۱۳۵۴ به ارکستر ملی فرهنگ و هنر مازندران پیوست. سپس در سال ۱۳۵۶ سرپرست گروه موسیقی محلی اداره‌ی فرهنگ و هنر آن زمان شد، که سرپرستی‌اش را تا سال ۱۳۵۷ ادامه داد.
او در سال ۱۳۶۴ با وجود نابسامانی وضعیت موسیقی کشور، تصمیم به تاسیس فرهنگ‌خانه‌ی مازندران گرفت تا بتواند به آموزش و اشاعه‌ی موسیقی و همچنین پژوهش درباره موسیقی مازندران و حفظ و نشر آن بپردازد.
محسن‌پور نقش ویژه‌ای در احیای موسیقی مازندرانی ایفا کرد به طوری که در زمان حیاتش بیش از صد و سی ساعت از موسیقی نواحی مختلف مازندران زیر نظر او گردآوری شد. بخش کوچکی از این ضبط‌ها در سال ۱۳۷۶ در آلبوم «انجمن موسیقی ایران» در قالب شش نوار کاست منتشر شد. او همچنین با بنیان گذاری گروه موسیقی «شواش»در سال ۱۳۶۷ نقش به سزایی در اشاعه موسیقی مازنی در سراسر کشور داشت.
محسن پور علاوه بر داخل کشور کنسرت‌هایی را نیز در خارج از ایران در معرفی موسیقی مازندرانی برگزار کرد.
او صبح روز چهارشنبه ۳۰ دی‌ماه ۱۳۹۴ در اثر ابتلاء به سرطان و در سن ۷۰ سالگی دار فانی را وداع گفت.