دولت او اما اكنون يك برنامه يك‌تريليون دلاري را براي نوسازي تسليحات هسته‌اي دنبال مي‌كند. هفته‌‌نامه اكونوميست، چاپ لندن، برخي زواياي اين برنامه را بررسي كرده است. اكونوميست: 25سال پيش در جنگ اول خليج‌فارس، زماني كه خبرنگاران روي سقف هتل الرشيد بغداد مستقر شده بودند، بيننده‌هاي تلويزيوني براي نخستين بار موشك‌هاي كروز آمريكا را ديدند. موشك‌هاي «تاماهاك» در مقابل چشم آنان از بالاي خيابان‌هاي اين شهر رد مي‌شدند تا با دقتي كه در آن زمان سابقه نداشت، به اهداف تعيين‌شده اثابت كنند.
اين موشك در ميانه جنگ سرد با هدف حمل كلاهك هسته‌اي ساخته شد اما پس از آن سال‌ها بدون كلاهك هسته‌اي و به‌عنوان سلاحي متعارف تقريبا در تمام جنگ‌هاي آمريكا مورد استفاده قرار گرفته است. اكنون كه اين موشك‌ها رفته رفته به سال‌هاي پاياني عمر مفيدشان مي‌رسند - سال 2030- برنامه‌اي براي ساخت جايگزين آنها مطرح شده است؛ موشك‌هاي كروز هسته‌اي به نام LRSO. اين برنامه كه از سوي دولت اوباما دنبال مي‌شود بخشي از برنامه نوسازي تسليحات هسته‌اي آمريكاست كه يك تريليون دلار براي آن بودجه درنظر گرفته شده است.
علاوه بر هزينه گزاف چنين برنامه‌اي، ساخت موشك‌هاي كروز هسته‌اي خود موضوعي مناقشه‌برانگيز است و به نوعي قاعده بازدارندگي هسته‌اي را به هم مي‌زند، چرا كه طرف مقابل نمي‌داند موشكي كه به سمتش مي‌آيد يك موشك كروز با كلاهك جنگي متعارف است يا يك موشك كروز با كلاهك هسته‌اي.
منتقدان بر اين اعتقادند كه عدم‌ساخت چنين موشك‌هايي، به قدرت بازدارندگي كلاسيك آمريكا خدشه‌اي وارد نمي‌كند. با اين حال، مخالفتي با ضرورت جايگزيني 14زيردريايي اتمي آمريكا كه عمر مفيد آنها اواخر دهه 2020به پايان مي‌رسد وجود ندارد. اين طرح 140ميليارد دلار هزينه خواهد داشت. جايگزيني 440موشك هسته‌اي از نوع «ماينوتمن 3» با موشك‌هاي نو و با هزينه‌اي برابر با 62ميليارد دلار هم با مخالفت روبه‌رو نشده است.
در چنين شرايطي بيشتر انتقادها حول موشك‌هاي كروز هسته‌اي و پروژه 10ميليارد دلاري ساخت سري جديد بمب‌هاي سقوط آزاد B61-12 مطرح مي‌شود. بمب‌افكن‌هاي كهنه‌كار B-52 همچنان تا سال 2040به‌كار خود ادامه مي‌دهند و از آنها براي پرتاب اين بمب‌هاي جديد استفاده مي‌شود. بمب‌افكن‌هاي رادارگريز B-2 هم كه در سال 1997ساخته شده‌اند قابليت حمل اين نوع بمب‌ها را دارند.
نيروي هوايي آمريكا 3ماه پيش طي يك قرارداد 55ميليارد دلاري با شركت سازنده، طراحي و ساخت نسل جديد اين نوع بمب‌افكن با نام B-3 را به‌طور اختصاصي براي پرتاب اين نوع بمب‌ها سفارش داده است. بمب‌هاي جديدي كه بمب‌افكن‌هاي B-3 حمل مي‌كنند، توسط كامپيوتر هدايت مي‌شوند، باله‌هايي دارند كه قدرت مانور آنها را بالا مي‌برد و قدرت تخريب كلاهك هسته‌اي آنها را مي‌توان بين 50تا 0.3كيلوتن تنظيم كرد (قدرت بمب 50كيلوتني 3برابر بمب اتمي است كه به سمت هيروشيما پرتاب شد). دقت آنها نيز به 30متر رسيده است.
منتقدان مي‌گويند در فضاي بازدارندگي هسته‌اي، اين امكانات پيشرفته مشكلات خاص خود را ايجاد مي‌كنند: احتمال استفاده از اين نوع بمب‌ها با قدرت تخريب قابل كنترل در جنگ‌ها بالاتر مي‌رود و فرماندهان راحت‌تر دستور استفاده از آنها را صادر مي‌كنند.فرانكلين ميلر، يكي از استراتژيست‌هاي هسته‌اي قديمي در آمريكا، معتقد است اوباما اگر به جمهوريخواهان كنگره قول نوسازي تسليحات هسته‌اي آمريكا در زمين، دريا و هوا را نمي‌داد، هرگز نمي‌توانست تصويب معاهده «استارت جديد» را در سال 2010 از كنگره بگيرد.
كارشناسان هسته‌اي آمريكا معتقدند هزينه نوسازي تسليحات هسته‌اي آمريكا در بالاترين حد آن در سال 2027تنها 5درصد بودجه وزارت دفاع آمريكا را تشكيل خواهد داد. بازدارندگي هسته‌اي، آنچه آمريكا سال‌هاست كه درگير آن است، موضوعي است كه منطق خاص خود را دارد؛ منطقي كه هزينه‌هاي خاص خود را هم دارد.