لذا، کارگاهی بودنِ مدرسه نافی جایگاه آن در تولید فکر و اندیشه نیست. بالعکس، سیاستگذاران این مدرسه برآنند که میتوان مبانی نظری و فکری تولیداتِ موجودِ سینمای ایران را تبیین و تدوین كرد، و امکان نظریه پردازی را نیز فراهم آورد؛ نظریههایی منبعث از روح، اندیشه و وجدان همین فرهنگ که میتوانند توشه و آذوقهی تولیدات آتی سینمای ایران باشند.
بدین منظور، سینماگری که در مدرسه ملی "پرورش" مییابد نیازمند آشنایی با میراث بزرگ و کهن ادبی ایران زمین، حکمت و فلسفهی ایرانی و اسلامی و سایر حوزههای علوم انسانی است.
از این منظر، مطالعات بینرشتهای؛ تاریخ، حقوق، ادبیات، فلسفه، روانشناسی، جامعهشناسی، و دیگر شاخههای علوم و نسبت آنها با سینما معنا مییابد. این مسیری است که با گذر از آن "دانایی سینمایی" حاصل می‌شود. بر این اساس، مدرسه ملی بیش و پیش از آنکه مرکزی برای آموختن فنون سینمایی باشد، محلی است برای کسب "بینش".
*مدیر عامل مدرسه ملی سینمای ایران