حالا مهم‌ترین دغدغه مسئولين برگزاری بازی‌ها و سازمان لیگ فدراسیون، مدیریت کردن این مراحل سرنوشت‌ساز است که تکلیف یک فصل فعالیت و تلاش تیم‌ها در رقابت‌هایی پراسترس مشخص خواهد شد و طبیعی که حساسیت برد و باخت‌ها در هفته‌های منتهی به پایان سال به اوج خود می‌رسد.
چند سالی است که والیبال رو به رشد ما به پیروی از لیگ‌های معتبر اروپایی برای شناخت تیم قهرمان به مسابقات دوره‌ای بسنده نمی‌کند و در پروسه جداگانه‌ای به نام پلی‌آف در پی شناسایی تیم برتر است. شیوه‌ای که در اجرا به دلایل بسیار و فراوان با حواشی و مشکلات زیادی روبرو بوده و همواره مسئولين برگزاری را به دردسر انداخته و با مشکل روبرو کرد ه است.
اگر تا سال پیش انجام بازی‌های مرحله پایانی به‌طور متمرکز در تهران و در سالن ۱۲ هزار نفری تا حدودی باعث کنترل بهتر اوضاع می‌شد، امسال با تغییر شیوه بازی‌ها و انجام تمامی بازی‌ها به‌صورت رفت و برگشت، وضعیت با توجه به نبود سالن‌های مناسب به جز تهران و ارومیه سخت‌تر از قبل هم شده است و هرگز با مدیریت از راه دور و جو نتیجه‌گرای حاکم نمی‌توان انتظار داشت که لیگ به سلامت به پایان برسد.
از این رو انتظار می‌رود مسئولين والیبال با سازماندهی خوب و حضوری پررنگ‌تر از قبل در سالن‌ها و هماهنگی جدی‌تر با مسئولين امنیتی و سیاسی شهرهای میزبان، اوضاع را کاملا به کنترل خود درآورند و به این نحو از شدت حوادث جلوگیری کنند.
در این میان از نقش کمیته داوران و سازمان لیگ هم نباید غافل شد که می‌باید با وسواس بیشتری دست به انتخاب ناظران و داوران ورزیده‌تری بزنند که از قدرت مدیریت بالاتر و تجربه بیشتری برخوردارند.
اتفاقات رخ داده در آخرین هفته بازی‌های دور گروهی میان تیم‌های پیکان و شهرداری در ارومیه هشداری بود برای پیشگیری از روزهای بحرانی و سختی که در روزهای آینده در انتظار والیبال است.
هنوز والیبال ایران علی‌رغم همه پیشرفت‌های فنی در ابعاد بین‌المللی در بحث باشگاهی فاقد امکانات سخت‌افزاری مناسب و تجهیزات لازم همچون ویدئو چک برای انجام بازی‌های پلی‌آف به سبک و سیاق لیگ‌های معتبر است و برای کاستن از حساسیت‌ها و حواشی، بهتر است راه قبلی خود را برود.
شناخت قهرمان از دل یک دوره مسابقات دوره‌ای و به صورت رفت و برگشت برای سال‌های آتی پیشنهاد می‌شود.