چه همراهي مبارك و رابطه بي‌نظيري بود؛ رابطه‌اي كه دل كندن از آن براي اميرالمومنين، آن كوه ايستادگي هم ناشدني شد تا آنجا كه هنگام دفن بدن مطهر حضرت زهرا(س)، ناله سر دادند كه« اي رسول خدا، شكيبايي‌ام در فراق دُردانه ات اندك شده و طاقت و توانم از دست رفته».
حالا در اوج روزهاي عزا و مصيبت آن دردانه خلقت، خوب است اين نقل از امام زمان (عج) كه «و لي في ابنت رسول الله، اسوه حسنه» ما را به اين سمت سوق دهد كه بفهميم راز و رمز اين همه دلدادگي اميرالمومنين(ع) و حضرت مرضيه(س) چه بوده و چگونه مي‌توانيم در مسير اقتدا به اين اسوه حسنه گام برداريم.
يكي از مجادلات تكراري زوج‌هاي جوان، تقابل ناشي از فهم نادرست نسبت به جايگاه زن و مرد در محيط خانه است. برخي از آقايان با اين استدلال كه زن نبايد نافرماني مرد را انجام دهد و برخي خانم‌ها هم با اين نگرش كه زن زنداني مرد نيست و نبايد مجبور به اموري باشد كه مرد به او ديكته مي‌كند، فضايي را براي خود و خانواده رقم مي‌زنند كه به جاي آرامش، مدام درگير تنش‌هاي روحي و افزايش نارضايتي از زندگي مي‌شوند.
اينجاست كه نگاه به زندگاني اميرالمومنين(ع) و حضرت فاطمه(س) مسير مديريت چنين تنش‌هايي را برايمان روشن مي‌كند. حضرت مي‌فرمايند: «به خدا سوگند در سراسر زندگي مشترك با فاطمه(س) تا آنگاه كه خداي عزيز و جليل او را قبض روح فرمود هرگز او را خشمگين نساختم و بر هيچ كاري او را اكراه و اجبار نكردم. او نيز هرگز مرا خشمگين نساخت و نافرماني من نكرد. هر وقت به او نگاه مي‌كردم رنج‌ها و اند‌وه‌هايم برطرف مي‌شد».
پس براي داشتن يك زندگي آرام و باصفا كافي است نگاه طرفين تغيير كند؛ يعني مرد، به جاي طلب كردن تبعيت همسر خود، سعي داشته باشد او را به مشقت نيندازد بلكه با همراهي، موافقت او را به‌دست آورد و از طرف ديگر، زن نيز عاشقانه و صميمانه، كسب رضايت همسر خود را حركت در مسير كمال بداند.
راستي، چه سنگين و كمرشكن بود جدايي علي از همراه صبورش، آنگاه كه كنار قبر مطهرش ناله سرداد: «امانت باز گردانده شد، اما از اين پس اندوه من هميشگي است و شب‌هايم با بيداري مي‌گذرد...».