ویژه بودن شیوه خطاب (mode of address) یک متن ـ یعنی شیوه معمولی گفتگوی آن با خواننده ـ کاری پیچیده و برهانی است.
عوامل مهم، که هریک از آنها نوعاً برای ژانر متن مناسب هستند، شامل این مواردمی‌شود:
نوع روایت (اول‌شخص یا سوم‌شخص، استفاده از ضمایر مانند «من»، «او» و غیره)، نوع و لحن سخنرانی (مستقیم یا غیر مستقیم، رسمی یا غیر رسمی، جدی یا طنز، صمیمانه یا طعنه‌آمیز، و غیره)، و همچنین شاخص‌های زمانی («حالا» یا «بعد») و مکانی («اینجا» یا «آنجا»).
نوشته یک مولف یا سخنران در متن، یا انکار چنین وجهی؛ به گونه‌ای که به نظر آید رویدادها خود را روایت می‌کنند، از نظر ایدئولوژیک فرایندی غنی است.
Stuart Allan*