با این حال عملیات غیرممکن برای عارف رنگ امکان تحقق یافت تا شاید سودای ریاستی که اول دولت اصلاحات نتوانست رنگ تحققش را در انتخابات۹۲ ریاست‌جمهوری ببیند، این‌بار با ریاست مجلس امکان تحقق بیابد.
اصلاح‌طلبان برای حضور در انتخابات مجلس دهم از یکسال پیش در حال رایزنی بودند. طیف‌های مختلف جریان اصلاحات در شرایطی که برخی احزاب بزرگ این جناح غایب رسمی و حاضر غیررسمی رایزنی‌های انتخاباتی اصلاح‌طلبان شمرده می‌شدند، در سودای بسط و تعمیم نظرات خود به کلیت جریان اصلاحات بودند. شورای هماهنگی و شورای مشورتی و شورای رهبردی که هریک بخشی از مسائل مرتبط با انتخابات و رایزنی‌های اصلاح‌طلبان درخصوص آن را پیش می‌بردند درواقع شوراهایی بودند که نمایندگی بخشی از جریان اصلاح‌طلب را برعهده داشتند. در این میان اما عارف کمتر تمایلی برای حضور در این رایزنی‌ها نشان می‌داد و به بسط تشکل مورد وثوق خود یعنی بنیاد امید ایرانیان که حین رقابت‌های انتخاباتی۹۴ تشکیل داده بود و در واقع امتداد ستادهای انتخاباتی او در ریاست‌جمهوری یازدهم بود، اهتمام می‌ورزید.
بالا گرفتن اختلافات میان شوراهای موازی اصلاح‌طلبان از یکسو و از سوی دیگر موقعیت خاص عارف که به‌دلیل محدودیت‌های رئیس‌جمهور اسبق به‌نوعی منجر به مزیت عارف بین اصلاح‌طلبان شده بود باعث شد تا سرانجام شوراهای موازی ذیل عنوان شورای عالی تعریف شوند تا با پذیرش ریاست عارف بر این شورا، سازوکار اجماع انتخاباتی اصلاح‌طلبان برای انتخابات مجلس زود‌تر از اصولگرایان سروشكل بگیرد.
عارف اگرچه خوشبین بود تا با توجه به موقعیت جدیدش بتواند تأثیری در رایزنی‌های مرتبط با ردصلاحیت‌ها داشته باشد اما با نهایی شدن نظر شورای نگهبان درباره‌ي نامزدهای انتخابات مجلس، آنچه اصلاح‌طلبان از عارف انتظار داشتند تحقق نیافت. دست خالی اصلاح‌طلبان برای بستن فهرست انتخاباتی خود باعث شد تا سرانجام عارف از موضع قبلی خود درباره‌ي بستن صددرصدی فهرست انتخاباتی اصلاح‌طلبان با حضور چهره‌های اصلاح‌طلب و پرهیز از هرگونه ائتلاف با حامیان دولت کوتاه بیاید و در نهایت در صدر فهرستی با مشارکت چهره‌های نزدیک به لاریجانی و احزاب حامی دولت راهی انتخابات مجلس شود.
موفقیت نسبی فهرست اصلاح‌طلبان در سراسر کشور و موفقیت مطلق آن در تهران عارف را درحالی که رقابت با مطهری بر سر اول شدن در پایتخت پشت‌سر گذاشته، امیدوار به ریاست مجلس دهم کرده است. این در شرایطی است که به‌نظر می‌رسد دست بالای اصولگرایان در مجلس دهم در بهترین شرایط منجر به مشارکت عارف و اصلاح‌طلبان در تثبیت موقعیت لاریجانی به‌عنوان رئیس مجلس دهم شود.
در شرایطی که چهره‌هایی چون علی یونسی، عارف را همچون سال۹۲ دعوت به مصلحت‌اندیشی در سال۹۴ می‌کنند، معاون دولت اصلاحات محتملا سودای ریاست بر مجلس دهم را آرزویی تحقق‌نیافته خواهد دید و این در شرایطی است که حضور او در مجلس به‌عنوان رئیس فراکسیون اکثریت که حاصل اجماع حامیان دولت و نمایندگان اصلاح‌طلب خواهد بود، سناریویی محتمل‌تر از سناریوهای دیگر برای معاون دولت اصلاحات قلمداد می‌شود. با این حال شاید اگر نمایندگان نزدیک به جبهه‌ي پایداری و ائتلاف اصولگرایان قصد آن را داشته باشند تا آخرین حساب‌های خود با علی لاریجانی را تسویه کنند، شاید بتوان تصور کرد در رقابت عارف و لاریجانی بر سر ریاست مجلس دهم، این عارف است که ردای ریاست بر پارلمان را برتن می‌پوشد. درغیر این صورت آن طیف از اصولگرایان که منتقد لاریجانی و دولت روحانی قلمداد می‌شوند، مجبور خواهند بود تا خود را با سلیقه‌ي لاریجانی در مجلس آینده همراه و هماهنگ کنند.
برای عارف موفقیت در مجلسی که قرار است دو و نیم دوره‌ي محتمل از دولت روحانی را همراهی کند، به‌منزله‌ي شرط بقا در عالم سیاست است زیراشواهد نشان مي دهد او در نهایت خویش را برای ریاست بر دولتی آماده می‌کند که قرار است میراث‌دار دولت روحانی، شاید در انتخابات۱۴۰۰ باشد.