يكي از نهادهايي كه اين روزها بايد به اين ضرب‌المثل كه در غزلي از صائب تبريزي نيز آمده توجه كند، شوراي مشورتي شهر دسترس‌پذير است؛ شورايي كه پس از سال‌ها انتظار، حدود 8ماهي است تشكيل شده و تا سرمنزل مقصود فاصله بسيار دارد. حال كه دوباره اميد در دل جانبازان، معلولان و كم‌توانان شهر تهران براي رفع مشكلات شهرنشيني‌‌شان زنده شده، اين شورا بايد در تصميمات خود دقت نظر بيشتري به خرج دهد. در ميان قشر كم‌توان و آسيب‌ديده - به‌خصوص آنهايي كه تازه با معلوليت مواجه شده‌اند- افرادي وجود دارند كه با مسائلي از نظر روحي و رواني نيز درگير هستند. بنابراين هرگونه خبر يا تصميم عجولانه‌اي مي‌تواند باعث آسيب بيشتر به آنها شود. اگرچه اعضاي شوراي مشورتي شهر دسترس‌پذير، سابقه كار بسيار در انجمن‌هاي مختلف اين حوزه را دارند و مطمئنا بسيار خوب نكاتي اينچنيني را مي‌دانند اما به هرحال فعاليت در سطح مديران شهري و پاسخگويي به جامعه و رسانه نيز حاوي نكاتي است كه مي‌بايست مورد توجه قرار گيرد.
اخبار و شواهد نشان مي‌دهد كه مدتي است جلسات شوراي مشورتي شهر دسترس‌پذير با حضور هر سه عضو اصلي تشكيل نمي‌شود و حداقل يكي از اعضا در جلسات‌شان غيبت دارد؛ موردي كه علي صابري،عضو روشندل شوراي شهر تهران را بر آن داشته از پيگيري موضوع خبر دهد و بگويد كه شوراي مشورتي بايد كف‌خياباني و نه فقط به‌صورت پژوهشي عمل كند و از موضوعات حاشيه‌اي بپرهيزد. هفته گذشته خبري كه مربوط به يك‌جلسه هم‌انديشي بود، با اين محتوا در رسانه‌ها دست به‌دست چرخيد كه بوستان‌هاي پايتخت به خانه ويلچر مجهز مي‌شوند. اين خبر، با تماس‌هاي بسيار معلولان همراه شد كه چه زماني بوستان محله آنها هم به چنين خانه‌اي مجهز مي‌شود؟ يك‌خانم خانه‌دار نيز گفت كه نمي‌تواند به‌خاطر علمك‌هاي نصب شده و پله‌هاي بسيار، كودك خود را با كالسكه به پارك نزديك خانه‌شان ببرد، آن‌وقت چطور مادر معلول وي مي‌تواند در همان پارك با ويلچر تردد كند؟ ديري نگذشت كه خبر رسيد، خانه ويلچري در كار نيست و تعدادي صندلي چرخدار در دفتر چند بوستان منطقه‌اي و فرامنطقه‌اي تهران گذاشته مي‌شود تا براي استفاده به‌صورت اماني در اختيار معلولان قرار گيرد.
در همان خبر همچنين آمده بود سامانه‌اي طراحي شده كه از طريق آن موانع موجود بر سر راه تردد معلولان را مي‌توان توسط دوربين و جي‌پي‌اس گوشي تلفن همراه ثبت و ارسال كرد. اما جزئياتي از اينكه سامانه طراحي شده چگونه كار مي‌كند، منتشر نشد تا ابهامات خبر بيش از پيش شود. بنابراين به‌نظر مي‌رسد كه شوراي مشورتي شهر دسترس‌پذير همين حالا كه در ابتداي فعاليت قرار دارد بايد حتي به تأثير اقدامات خود حتي از نظر رواني توجه كند. به هر حال چشم اميد معلولان، نابينايان، كم‌بينايان، سالمندان، كم‌توانان و همه شهروندان به نخستين اقدامات گروهي است كه مي‌توانند نويددهنده رفع موانع موجود در راه تحقق شهر دسترس‌پذير باشند؛ يعني خشت اولي كه مي‌گذارد، بسيار مهم است.