كدام راه مي رسد به اول ِ...؟
چه اتفاق مبهمي مگر...؟
هميشه آخرِ تمام جمله‌هاي ناتمام ِ من
نشسته يك علامت سؤال!
- نزديك
دور نيستي
من حضور روشنِ تو را
پشتِ پلك‌هاي بسته‌ام
درك مي‌كنم
سال‌هاست
پاي سفره‌ات نشسته‌ام
ميزبان تو هستي و
ميهمان منم
تاریخ انتشار: ۱۸ اردیبهشت ۱۳۹۵ - ۱۶:۰۳
شعر > چگونه می‌توان بدونِ آن‌همه...؟ چرا صدای هیچ‌کس ...؟ چه‌طور لحظه‌ها برای یک نفر...؟ چه‌قدر مانده تا خیال‌های من...؟