براساس گزارش ساينس الرت، صرف‌نظر از اينكه توفان‌هاي خورشيدي مي‌توانند به انسان‌ها آسيب برسانند، در گذشته‌هاي دور زمين جوان را تا حدي گرم كرده‌اند كه بتواند تركيباتي شيميايي لازم براي ايجاد سنگ‌بناهاي حيات را در خود ايجاد كند.
مسئاله‌اي كه ذهن اخترشناسان را سال‌ها به خود مشغول كرده، مسئاله‌اي كه به تناقض خورشيد كم‌نور جوان شهرت دارد، از اين قرار است: ستاره‌هايي مشابه خورشيد با بالارفتن سنشان درخشان‌تر مي‌شوند، اين به آن معني است كه در زمان آغاز حيات روي زمين در حدود 3.5 ميليارد سال پيش، حرارتي كه از خورشيد به زمين مي‌رسيده‌است يك سوم حرارت امروز آن بوده‌است. در واقع زمين جوان به جاي آنكه مكاني براي رشد و شكوفايي حيات باشد، سياره‌اي منجمد بوده‌است.
يكي از راه‌حل‌ها براي از توضيح اين تناقض اين است كه زمين در آن زمان از اتمسفري ضخيم‌تر برخوردار بوده و با كمك اثر گلخانه‌اي گرماي بيشتري را جذب مي‌كرده‌است. با اين‌همه نتايج جديد كه از مطالعه روي سنگ‌هاي باستاني در استراليا به دست آمده‌اند، نشان مي‌دهند تراكم هوا در آن دوران نيمي از تراكم امروز بوده‌است و اين خود مسئاله را پيچيده‌تر مي‌كند.
- بد‌خلقي‌هاي ستاره جوان
با مطالعه روي صدها هزار ستاره، كپلر توانسته‌است تصاويري از ستاره‌هاي شبه خورشيدي را در سنين مختلف به ثبت برساند. محققان دريافتند زماني كه ستاره‌هاي جوان كم‌فروغ‌تر هستند، استعداد فوران‌هاي بيشتر و انفجارهاي شديدي بيشتري را دارند. اين شعله‌هاي خورشيدي عظيم مي‌توانند ميليارد‌ها تن ذرات پرانرژي را در قالب فوران انبوه كرونالي ميان فضا پراكنده سازند. درصورتي كه زمين در مسير چنين فوران‌هايي قرار گرفته باشد، اين ذرات با ميدان مغناطيسي محافظ زمين برخورد كرده‌اند كه از روي زمين به شكل شفق‌هاي قطبي قابل مشاهده‌اند. اين رويداد در دوران كنوني هر چند صد سال يكبار رخ مي‌دهد، اما در دوران جواني خورشيد، هر چند روز يكبار چنين توفان‌هايي ايجاد مي‌شده‌اند.
اين توفان‌هاي قدرتمند با ميدان مغناطيسي ضعيف‌تر سياره جوان زمين برخورد مي‌كرده و شفق‌هاي شمالي به وجود مي‌آورده‌است كه در آمريكاي جنوبي، اروپا و چين نيز قابل مشاهده بوده‌اند، درحالي كه امكان مشاهده شفق‌هاي جنوبي در آفريقا و استراليا نيز وجود داشت.
مهمتر از همه، انرژي اين توفان‌هاي خورشيدي به اتمسفر زمين رسيده و واكنش‌هاي شيميايي را ايجاد مي‌كرده‌است كه مولكول‌هاي نيتروژن را به اكسيد نيتروس و سيانيد هيدروژن تبديل مي‌كرده‌است. اكسيد نيتروس كه با نام گاز خنده نيز شهرت دارد، يكي از قدرتمند‌ترين گازهاي گلخانه‌اي است. اگرچه امروز بيشتر نام دي‌اكسيد كربن را به عنوان گاز گلخانه‌اي مي‌شنويم، اما اگر برابر با يك صدم دي‌اكسيد كربن امروز در دوران جواني زمين اكسيد نيتروس وجود داشت، به اندازه‌اي در زمين حرارت را حفظ مي‌كرد كه مانع از انجماد آب مي‌شد. همين واكنش‌هاي شيميايي درعين حال سيانيد هيدروژن را ايجاد كرده‌اند كه يكي از كليدي‌ترين سنگ‌بناهاي حيات روي زمين به شمار مي‌رود.