براساس گزارش BBC، زمان و چگونگي به دام افتادن آب درون سنگ‌هاي ماه براي دانشمندان سياره‌اي پرسشي بزرگ است. اكنون گروهي بين‌المللي از دانشمندان با مقايسه ساختار شيميايي نمونه‌هاي به دست آمده از ماموريت‌هاي آپولو با انواع مختلف سنگ به نتايج جديدي دست يافته‌اند.
به گفته اين دانشمندان سيارك‌هايي يخي و ابتدايي منبع اصلي آب در ماه بوده‌اند. برخورد اين سيارك‌ها با جرمي كه در مرحله رشد بوده باعث شده تا پوسته درحال انبساط ماه آب را درون مواد مذابي كه در آستانه سرد شدن بود به دام بياندازد.
با گذشت زمان فعاليت‌هاي آتشفشاني مقاديري از اين گدازه‌ها را به سطح ماه پرتاب كرد و كمي پس از آن، فضانوردان آپولو مقداري از سنگ‌هاي آتشفشاني ايجاد شده روي سطح ماه را با خود به زمين آوردند.
پيوند شديد و تراكم بالا در سنگ‌ها ردپاي وجود آب است، به گفته جسيكا بارنز از دانشگاه اوپن در بريتانيا، بحث حجم زيادي از آب در ماه نيست، بحث برسر آب منجمد نيز نيست، زماني كه درباره آب دروني يا ماگمايي صحبت مي‌شود، بحث برسر آبي است كه در ميان كاني‌ها به دام افتاده‌است.
برخي از مطالعات پيشين حاكي از آن بودند كه اين رسوبات آبي از ساختار مولكولي مشابه شهاب‌سنگ‌هاي كندريت كربني برخوردارند، اجرامي كه از كمربند شهاب سنگي به زمين مي‌رسند. از اين رو احتمال اينكه آب به همين‌شكل به ماه رسيده باشد نيز وجود دارد. با اين‌همه احتمال ورود آب به ماه از طريف دنباله‌دارها نيز همواره مورد بررسي بوده‌است.
بارنز و همكارانش با مدلسازي سناريو‌هاي مختلف و بررسي تمامي مقاله‌هاي منتشر شده درباره ساختار سنگ‌ها ماه به اين نتيجه رسيدند كه دنباله‌دارها نقش كوچكي در انتقال آب به ماه داشته‌اند. بيشتر از دنباله‌دارها كه حاوي آب سنگين هستند، سيارك‌هاي مملو از آب به عنوان عامل ورود آب به سطح قمر زمين شناخته شدند،البته سيارك‌هايي از جنس كندريت كربني زيرا اين سنگ‌ها از خصوصياتي برخوردارند كه آنها را در دسته سيارك‌هاي اوليه قرار مي‌دهد كه حاوي مقادير زيادي آب و مولكول‌هاي ارگانيك هستند.
براساس اين تحقيقات، چنين سنگ‌هايي درحدود 4.3 تا 4.5 ميليارد سال پيش، يعني در 200 ميليون سال اول تولد ماه، اين جرم مذاب را مورد هجوم خود قرار داده‌اند.