اميرالمومنين(ع) در حكمت 285نهج‌البلاغه شريف مي‌فرمايند: «آنان كه وقتشان پايان يافته، خواستار مهلت‌اند و آنان كه مهلت دارند، كوتاهي مي‌ورزند». پس آنان كه هنوز حسرت فرصت‌هاي از دست رفته را نخورده‌اند، به هوش باشند و چونان صيادي تيزبين و زبردست، اگر طالب موفقيت هستند لحظه لحظه فرصت‌هاي به‌دست آمده را صيد كنند. آنچه همين امروز، همه با آن مواجهيم، از يكسو پايان فرصت طلايي 2ماهه در تقويم بندگي ما يعني ماه‌هاي رجب و شعبان است و همه در حيرتيم كه چگونه اين فرصت طلايي گذشت و از سوي ديگر هم مهماني بزرگ و عزيز رمضان را پيش رو داريم. همين الان وقت آن است كه از سستي و اهمال احتمالي گذشته پند بگيريم و فرصت ناب پيش رو را مغتنم بشماريم.
اميرالمؤمنين(ع) در خطبه 86 نهج‌البلاغه مي‌فرمايند: «هركس از شما كه اهل عمل است، بايد عمل كند در روزگاري كه مهلت دارد پيش از آنكه مرگ فرا رسد و در ايام فراغتش پيش از آنكه گرفتار شود و در ايام رهايي‌اش پيش از آنكه گلوگاه او [به‌وسيله مرگ] گرفته شود». وقتي اميرالمومنين(ع) تذكر خود براي اغتنام فرصت را با تلنگر ياد مرگ همراه مي‌كنند، چه زيباست كه اين نكته را نصب‌العين خود قرار دهيم. واقعا شايد اين رمضان، آخرين رمضاني باشد كه در عمر خود درك مي‌كنيم...
براي لحظه‌لحظه اين ماه پربركت، مي‌توانيم با الگو گرفتن از رفتار حضرات معصومين(ع) برنامه‌ريزي كنيم. به كم، اكتفا نكنيم كه اگر قرار است براي نفس كشيدن در اين ماه، برايمان حسنه بنويسند، بعدا افسوس نخوريم كه نصيب ما از اين ماه، فقط همين شد...
چه زيبا و پسنديده خواهد بود اگر براي دائم‌الوضو بودن، همراه داشتن قرآن، نگاه كردن به قرآن، خواندن و تدبر در قرآن، تصميم به ترك گناهان كوچك و بزرگ، تمرين محبت و مهرباني با مردم، دستگيري از نيازمندان، انجام صحيح مسئوليت‌‌هاي فردي، خانوادگي، اجتماعي، اداري و...؛ و اصلا تمرين همه آنچه خدا از ما مي‌پسندد، برنامه داشته باشيم. همه و همه را از اين منظر كه تا فرصت هست و قبل از آمدن مرگ، تمرين كنيم و خدايي شويم. اگر قدر فرصت را ندانيم، خيلي‌خيلي زود بايد بگوييم: صد حيف كه آن رفت...