علی‌رغم تمایل سایر برادرانش به ویولن، علاقهٔ وی از ابتدا به گیتار بود. زیر نظر مرتضی حنانه به فراگیری اصول و ظرایف آهنگسازی روی آورد و به تعبیری می‌توان گفت که این مرتضی حنانه بود که قابلیت‌های صدا و دامنه و توانایی‌های حنجره او را شناخت. بعدها وی توانست به‌عنوان خواننده در تلویزیون استخدام شود. حبیب بعد از ۲ سال از استخدام در رادیو و تلویزیون به خدمت سربازی رفت و در آنجا نیز خواننده باشگاه افسران بود.
نخستین آلبوم او نامش را به عنوان یکی از خوانندگان آتیه‌دار موسیقی پاپ مطرح ساخت: آلبوم «مرد تنهای شب». این البوم در سال ۱۳۵۶ منتشر شد و برخی از قطعات آن از جمله مادر نیز به گفته حبیب به یاد مادر و همسرش خوانده شد که در همان دوران به فاصله کوتاهی از دنیا رفتند. او از معدود خوانندگانی است که در اجرای آهنگ‌هایشان از گیتار دوازده سیم استفاده می‌کرد.
حبیب در سال ۱۳۶۰ از ایران رفت و در سال ۱۳۶۴ در لس‌آنجلس آمریکا ساکن شد. در این مدت او آلبوم‌های مختلفی کار کرد (بیش از ۱۲ آلبوم) که همگی آنها در همان سبک و سیاق کارهای او جای می‌گرفت که به نوعی الهام گرفته از موسیقی بلوز به شمار می‌رفت.
حبیب محبیان بعد از ربع قرن و در سال ۱۳۸۸ به ایران بازگشت و در رامسر، چهارصد دستگاه اقامت کرد. او روز ۲۱ خرداد به دلیل بیماری قلبی‌ای که داشت سکته کرد و درگذشت.