به گزارش همشهري، فيلمساز چپگراي بريتانيايي و برنده نخل طلايي كن 2016 با «من، دانيل بيلك»، در اوايل دهه 1990 ناچار شد وارد عرصه تبليغات تلويزيون شود و فيلم‌هايي كوتاه براي تبليغ محصولات مك‌دانلد و نستله بسازد. به تازگي مستند «تقابل: زندگي و فيلم‌هاي كن لوچ» در بريتانيا اكران شده كه نشان مي‌دهد او چندان هم از اين كارها راضي نبوده و در واقع به دلايل صرفا مالي وارد حوزه تبليغات تلويزيوني شده است.
در بخشي از اين فيلم، جيم يكي از پسران خانواده لوچ با شوخي درباره فيلم‌هايي كه پدرش براي تلويزيون ساخته مي‌گويد: «حرف زدن درباره ورود پدر به عرصه تبليغات تلويزيوني در خانه ما ممنوع بود! چاره‌اي هم نداشتيم. هر كسي مي‌خواست درباره آن فيلم‌ها چيزي بگويد، مي‌بايست از خانه بيرون مي‌رفت.» شايد حرف‌هاي جيم كه خودش هم وارد دنياي فيلمسازي شده شوخي به‌نظر برسد اما خود لوچ هم به نوعي آنها را تأييد كرده است.
فيلمساز 79ساله و برنده 2جايزه نخل طلا، درباره آن روزهاي خود چنين مي‌گويد: «هنوز هم وقتي به آن فيلم‌ها فكر مي‌كنم، عذاب وجدان مي‌گيرم. پذيرفتن پول مك‌دانلد براي ساختن فيلم تبليغاتي حتي از رأي دادن به نامزد حزب محافظه‌كار در دوران مدرسه هم شرم‌آورتر است و اگر از من بپرسيد، مي‌گويم تبليغ رستوران زنجيره‌اي آمريكا با فاصله بسيار زياد، بدترين اتفاقي است كه در زندگي‌ام افتاد.»
البته شايد اگر برگ‌هاي تاريخ را منصفانه ورق بزنيم، تا حدودي حق را به لوچ بدهيم. او كه چند فيلم درباره اتحاديه‌هاي كارگري ساخته بود، حتي يك پوند هم براي كارهايش دستمزد نگرفت و 2شبكه تلويزيوني بريتانيا فيلم‌ها را توقيف كردند. به همين دليل، لوچ ناچار شد تن به ساختن فيلم‌هاي تبليغاتي بدهد. البته او در مستند زندگي و فيلم‌هاي كن لوچ به اشتباه‌هايي هم كه در فيلم تحسين‌شده «كتي به خانه برمي‌گردد» كرده، اعتراف مي‌كند.
کن لوچ نخستین بار سال 2006 با فیلم سینمایی «بادی که کشتزار را تکان می‌دهد» جایزه نخل طلایی بهترین فیلم را از جشنواره کن به دست آورد و امسال با تکرار این موفقیت، به یکی از معدود فیلمسازان دارنده 2 نخل طلا تبدیل شد. او از فیلمسازان محبوب معتبرترین رویداد سینمایی جهان است و معمولا نخستین نمایش آثارش در بخش مسابقه و رسمی کن برگزار می‌شود. سازمان‌دهندگان جشنواره برلین هم 2 سال پیش با اهدای خرس طلایی افتخاری، از خدمات لوچ به سینما تقدیر کردند.