اعتراض والدين راه به جايي نبرد. والدين ميگفتند شما كه ميخواستيد تعطيل كنيد، چرا بچهها را با دريافت شهريه يك ماهه و بيمه يكسال، ثبتنام كرديد؟ پاسخ، بيتفاوتي خانم مدير بود. او گفت مبالغ دريافتي را دو روزه برخواهد گرداند. به توصيه روانشناس كودك، دخترم را كمتر از يك هفته، بهمدت يك ساعت به همان مهد بردم تا راحتتر از آن فضا جدا شود. مهد تعطيل شد اما مبلغي عودت نشد و نتوانستم با مراجعه به مهدهاي محدوده هيچ ردي از مدير مهد تحت نظر سازمان بهزيستي پيدا كنم.
2هفته گذشت اما هزينه ثبتنام عودت نشد. به ناچار به بهزيستي شكايت بردم. طي يكماه بعد از ارائه گزارش اين تخلفات مجبور شدم ۵بار به بهزيستي مراجعه كنم و 3بار نامهنگاري كنم. درنهايت بهزيستي شماره مدير را در اختيارم قرار داد و خواست تا من پيگير ماجرا شوم. اين شيوه فرسايشي و كند رسيدگي به شكايت مهدها واقعا عجيب است. در نهايت مدير محترم، تنها بخشي از مبلغ دريافتي را پس داد؛ پول به كنار، كودك بيگناه من نيز با تجربهاي كه از قطع حضور در نخستين مهدكودك خود داشت هنگام مراجعه به هر مهد ديگري تنها يك عكسالعمل داشت؛ گريه شديد و جيغ و بيقراري!
مهدكودك دختر من، نخستين مورد عجيب مهدكودكها در ايران نبوده و نخواهد بود. مدتي قبل معاون اجتماعي وقت بهزيستي خبر داد كه با مهدهاي متخلف در ۲۴ ساعت بعد از اعلام تخلف برخورد ميشود اما نگارنده بعد از حدود ۲ماه دوندگي، نتوانست اميدوار به حصول نتيجه و برخورد با مدير متخلف باشد، چنانكه سرانجام كار به خانم مريم حسيني، معاون اجتماعي بهزيستي شهر تهران رسيد. ايشان نيز فرمودند: از دست ما كاري ساخته نيست! بهنظرم بايد درباره مهدكودكها بيشتر نگران و البته حساس باشيم. نگاهي به صفحات روزنامهها و گزارشهاي سايتها اما وجود معضلاتي را متذكر ميشود كه توجه به آنها بسيار ضروري است. معاون امور اجتماعي بهزيستي در سال۹۲ از ۷۰۰مورد تخلف در مهدكودكها خبر داد اما بيگمان آمار تخلفات پنهان و ثبت نشده بسيار بيشتر است.
مدت زيادي از ماجراي كودكآزاري در يك مهد در اردبيل و به كما رفتن يك كودك ۸ماهه و خوراندن شربت خوابآور به كودكان در مهدكودكي در اروميه يا مورد محبوس كردن يكي از كودكان در اتاقي ديگر و خبر تنبيه بدني در برخي مهدها نميگذرد. امروز آيا چنين موضوعاتي در هيچ مهدكودكي وجود ندارد؟ چند درصد از والديني كه با اعتماد كامل دلبند خود را چند ساعت در روز به يك مهد خوشرنگ و لعاب ميسپارند از انجام اينگونه تخلفات آگاهي خواهند يافت؟ والدين بسياري از اين كودكان معصوم كه به مشكلاتي مانند مشكل من دچار ميشوند دسترسي به رسانهها ندارند و با وجود انبوه گرفتاريهاي روزمره، ماجرا را به فراموشي ميسپارند، اما آيا كودكان آنها هم همهچيز را فراموش ميكنند؟