به گزارش روابط عمومی پژوهشگاه میراث فرهنگی و گردشگری، این مطلب را لیلا بنی‌جمالی سرپرست هیأت کاوش و گمانه‌زنی تپه جم در نشست گزارش به همکار که به همت پژوهشکده باستان‌شناسی در محل پژوهشگاه برگزار شد، مطرح کرد.
او با اشاره به وسعت و پراکندگی سفال در تپه جم هدف از انجام این پروژه را گاهنگاری نسبی و دقیق از این محوطه اعلام کرد.
این باستان‌شناس گفت: با کاوش در این محوطه 10 هزار و چهارصد و 17 قطعه سفال کشف شد که از بین این تعداد زیاد، 250 قطعه سفال طراحی شد.
بنی‌جمالی تصریح کرد: با مقایسه این سفال‌ها با نمونه‌های مشابه پنج دوره، مس و سنگ، مفرغ، اشکانی، ساسانی و متأخر اسلامی برای گاهنگاری محوطه تعیین شد.
او با اشاره به سایر کشفیات این محوطه اظهار داشت: در این فصل 40 ابزار سنگی، تعدادی سرباره، تکه‌های فلز، ظروف سنگی، پاشنه در سنگی و ... کشف شد که وجود این تعداد ابزار سنگی نشان از رونق فعالیت کشاورزی در محوطه جم در گذشته دارد.
او با اشاره به تخریب‌های صورت گرفته در این محوطه و دشوار بودن کار تعیین عرصه و پیشنهاد حریم آن اظهار داشت: به منظور کاهش تخریبات و تعرضات کار تعیین عرصه و پیشنهاد حریم محوطه جم با حفر 50 گمانه در 4 مرحله صورت گرفت.
او محوطه جم را یکی از بزرگترین محوطه‌های حاشیه رودخانه لعل‌واره عنوان کرد که یکی از محوطه‌های حائز اهمیت و بزرگ استان مرکزی است و در سال 1388 در طرح بررسی باستان‌شناختی شهرستان محلات به سرپرستی مشترک لیلا بنی‌جمالی و جواد علایی شناسایی شد.