به گزارش رویترز پژوهشگرانی که سوابق کمیته ملی کنترل اوتانازی بلژیک را بررسی کرده‌اند، در گزارشی در ژورنال انجمن پزشکی کانادا می‌نویسند اغلب بیمارانی که در فاصله سال‌های ۲۰۰۳ تا ۲۰۱۳ این شیوه را برای مردن انتخاب کرده‌اند، کمتر از ۸۰ سال داشتند و دچار سرطان بودند. اما بیشترین افزایش موارد مرگ ترحم‌آمیز در طول این دوره در میان افراد بالای ۸۰ سال، افراد غیرمبتلا به سرطان و افردی که انتظار مرگ قریب‌الوقوعشان نمی‌رفته، رخ داده است.
بلژیک در سال ۲۰۰۲ اوتانازی را قانونی کرد و مقررات جدید به پزشک اجازه می‌دهد که در صورت تقاضای بیمار دارای توانایی کامل ذهنی که مبتلا به درد جسمی یا رنج روانی مداوم تحمل‌ناپذیر است، به زندگی او پایان دهند.
کنت چامبر از دنشگاه بروکسل و سرپرست این بررسی می‌گوید بر اساس مقرارت اوتانازی در بلژیک لازم نیست افرادی که درخواست اوتانازی می‌کنند، بیماری لاعلاج داشته باشند.
در جهان، کشورهای هلند، بلژیک، کلمبیا و لوگزامبورگ اوتانازی را که پزشک در آن به طور معمول با تجویز باربیتورات به زندگی بیمار پایان می‌دهد، قانونی کرده‌اند. در سوئیس، آلمان، ژاپن و کانادا «خودکشی به کمک پزشک» که در آن بیمار اقدام نهایی مصرف داروی مرگ‌آور را انجام می‌دهد، قانونی است.
در پنج ایالت اورگن، ورمونت، واشنگتن، کالیفرنیا و مونتانا در آمریکا مردن به کمک پزشک قانونی شده است.
این گروه پژوهشگران برای بررسی این که اقدام به اوتانازی از هنگامی قانونی شدنش در بلژیک چه تحولاتی پیدا کرده است، از داده‌های گردآوری‌شده درباره موارد ثبت‌شده بوسیله کمیته فدرال کنترل و ارزیابی اوتانازی این کشور استفاده کردند.
شمار کل بیمارانی که در طول یک دهه پس از قانونی شدن اوتانازی به کمک پزشک مرده بودند، ۸۵۷۲ مورد بود و هر سال مداوما افزایش یافته بود. در سال ۲۰۰۳ شمار موارد اوتانازی ۲۳۵ مورد، معادل ۰.۲ درصد کل مرگ‌های این کشور بود و این رقم در سال ۲۰۱۳ به ۱۸۰۷ مورد معادل ۱.۷ درصد کل مرگ‌ها رسیده بود.
در سال ۲۰۱۳، افراد مبتلا به سرطان تا ۶۹ درصد همه موارد اوتانازی و ۶۵ درصد موارد اوتانازی زیر ۸۰ سال را تشکیل می‌دادند.
در بخش‌های هلندی زبان بلژیک، اوتانازی در افرادی که در آینده نزدیک انتظار مردنشان بود از ۹۴ درصد کل موارد اوتانازی در سال ۲۰۰۳ به ۸۴ درصد در سال ۲۰۱۳ افت کرده بود. در بخش‌های فرانسوی زبان تغییر چندانی از این لحاظ ایجاد نشده بود.
به گفته این پژوهشگران، یافته‌های بررسی‌شان ممکن است بیانگر افزایش تقاضا برای اوتانازی با آشنا شدن بیماران با این قانون و افزایش آمادگی برای انجام اوتانازی با تجریه بیشتر پزشکان و عادت کردن جامعه به این شیوه پایان دادن به زندگی باشد.
البته آنان به این محدودیت بررسی‌شان اشاره می‌کنند که سوابق کمیته حاوی جزئیات درباره وضعیت بالینی بیماران و ماهیت دقیق رنج بردنشان که باعث درخواست اوتانازی شده بود، نبوده است.
مارسل زوالن، پژوهشگر در انستیتوی پزشکی اجتماعی و پیشگیری در دانشگاه برن در سوئیس در این باره می‌گوید بیشترین نگرانی‌ها در جامعه درباره اختیار بیمار است، اینکه بیمار واقعا آزادانه برای اوتانازی تصمیم بگیرد، به خصوص در موارد بیماران روانپزشکی یا بیماران آسیب‌پذیری که توان مالی مخارج مراقبت پزشکی را ندارند.