با اینکه احتمال گیر افتادن در چنگ موجودات میکروسکپی این‌چنینی فوق‌العاده کم است، اما امسال 6 پسر بچه و مرد جوان به همین طریق کشته شده‌اند. مسئولان بهداشت در مورد این موضوع نگرانند و احتمال می‌دهند که در آینده با موارد بیشتری مواجه شوند. مایکل بیچ، متخصص بیماری‌های منتقل‌شونده از راه آب در مراکز کنترل و پیشگیری از بیماری‌ها (CDC)، می‌گوید: این موضوع قطعا به پیگیری بیشتری از طرف ما احتیاج دارد.
این آمیب علاقه زیادی به گرما دارد؛ همزمان با افزایش دمای آب، بهتر عمل می‌کند. در دهه‌های آینده، همان‌طور که دما افزایش می‌یابد، باید منتظر نمونه‌های بیشتری از این عفونت باشیم.
به گزارش CDC، این آمیب «ناگلریا فولری» نامیده می‌شود و بین سال‌های 1995 تا 2004، باعث مرگ 23 نفر در ایالات متحده شده است. امسال نیز مسئولان بهداشت 6 مورد مرگ این‌چنینی را مشاهده کرده‌اند: 3 مورد در فلوریدا، 2 مورد در تگزاس و یکی در آریزونا. از دهه 1960 تا کنون که این آمیب در استرالیا شناسایی شده، CDC تا کنون فقط چند صد مورد از این نمونه‌ها را در سطح جهان شناسایی کرده است.
دیوید ایوانز، از آریزونا می‌گوید: هیچ‌کس نمی‌دانست که پسرم، آرون، آلوده به این آمیب شده، تا اینکه در 17 سپتامبر، در حالی‌که فقط 14 سالش بود، فوت کرد. اوایل، هیچ علائمی از بیماری، به جز سر درد، نداشت. ایوانز می‌گوید: ما هیچ چیز نمی‌دانستیم.... حالا من اینجا هستم؛ به خانه آمده‌ام و پسرم را دفن می‌کنم!
بعد از انجام آزمایش‌های بیشتر، پزشکان گفتند که آرون احتمالا یک هفته قبل، حین شنا در دریاچه هاواسو- دریاچه مصنوعی مشهوری که بین آریزونا و کالیفرنیا در رودخانه کلرادو ساخته شده- دچار عفونت با این آمیب شده است.
با وجود عفونت‌هایی که احتمال کشف آنها در ایالات جنوبی می‌رود، به‌نظر می‌رسد ممکن است ناگلریا در همه جای دریاچه‌ها، چشمه‌های آب گرم و حتی استخرهای کثیف، در کنار خزه‌ها و جلبک‌ها و باکتری‌های ته‌نشین در آب‌ها وجود داشته باشد.
بیچ می‌گوید: مردم وقتی در آب‌های کم‌عمق یا قسمت‌های کم‌عمق آب شنا می‌کنند و کف آب را تحریک می‌کنند، دچار عفونت می‌شوند. اگر کسی اجازه دهد که آب به بینی‌اش راه پیدا کند- مثلا با شیرجه در عمق آب- ناگلریا به عصب بویایی می‌چسبد.
همین‌طور که این آمیب راه خود را به سمت مغز باز می‌کند، بافت‌ها را از بین می‌برد و این کار را- از بین بردن بافت‌ها- در مغز هم ادامه می‌دهد. این آمیب اساسا از سلول‌های مغز تغذیه می‌کند. انتظار می‌رود افراد آلوده به این آمیب، دچار خشکی گردن، سردرد و تب شوند.
در مراحل بعدی، علائم صدمات مغزی مثل توهم و تغییرات رفتاری در فرد ظاهر می‌شود. بعد از آلودگی به این آمیب، احتمال زنده ماندن فرد خیلی کم است. بیچ می‌گوید: برخی از داروها در مقابل این آمیب در آزمایشگاه از خود مقاومت نشان می‌دهند، اما افرادی که مورد حمله آن قرار گرفته‌اند، به ندرت نجات یافته‌اند.
به گفته بیچ، این آمیب معمولا در عرض 2 هفته بعد از آلودگی ابتدایی فرد، کشنده است. هنوز مسائل زیادی در مورد ناگلریا وجود دارند که متخصصان باید بفهمند. به‌عنوان مثال آنها نمی‌دانند که چرا عموما بچه‌ها، و در اغلب موارد پسر بچه‌ها بیش از دختران، در معرض ابتلا به این عفونت قرار دارند. بیچ در این باره توضیح می‌دهد: پسرها بیشتر از دخترها در آب تحرک و شیطنت دارند، اما هنوز در مورد تأثیر این موضوع در میزان آلودگیشان، مطمئن نیستیم.
در فلوریدای مرکزی، مسئولان دولت یک خط مستقیم تلفن را به توصیه‌های ایمنی در مورد این آمیب اختصاص دادند و از این طریق به مردم توصیه می‌کردند تا از حضور در آب‌های گرم و راکد و مناطق دارای خزه و جلبک بپرهیزند. همچنین مسئولان بهداشت تگزاس هشدارهایی در این باره صادر کرده بودند.
داگ مک‌براید، سخنگوی انجمن خدمات بهداشت شهری می‌گوید: مردم فکر می‌کنند که هر مکانی از جمله تمام رودخانه‌ها و نهرها را می‌توان نسبت به هر گونه عفونت و آلودگی، ایمن کرد. به گفته بیچ، راحت‌ترین راه برای جلوگیری از بروز این عفونت، استفاده از گیره بینی هنگام شنا یا شیرجه در آب شیرین است. او می‌گوید این آمیب برای آلوده کردن فرد، باید وارد بینی شود و راهش را تا مغز باز کند. دیوید ایوانز در طول ماه گذشته سعی کرده تا هرچه بیشتر در مورد این آمیب اطلاعات کسب کند. اما هنوز چیز زیادی متوجه نشده است.
ایوانز در نزدیکی دریاچه زندگی می‌کند و تابستانها، ایوانزها هم مثل هرکس دیگری در این مناطق بیابانی، منتظر خنک شدن آب این دریاچه می‌شوند. روز تولد دیوید، 8 سپتامبر، او «آرون»، دو فرزند دیگر و والدینش را به کنار دریاچه هاواسو آورده بود.
آنها ساندویچ خورده بودند و بعد از کمی آب‌تنی، به خانه برگشته بودند. دیوید می‌گوید: تا یک هفته بعد، همه چیز مرتب بود. بعد آرون سردردهایی گرفت که تمامی نداشت. در بیمارستان، پزشکان اول به مننژیت مشکوک بودند.
آرون را فورا به بیمارستان دیگری در لاس‌وگاس منتقل کردند. دیوید ایوانز می‌گوید: او حتی از من پرسید: آیا ممکن است به خاطر این بیماری، بمیرم؟ ما گفتیم: نه، نه! اما روز 17 سپتامبر، آرون در حالی‌که در آغوش پدرش بود، دیگر نفس نکشید.
ایوانز می‌گوید: او مرگ مغزی شده بود. بعد از آن بود که پزشکان و CDC اعلام کردند که او دچار عفونت با ناگلریا شده بود. او می‌گوید: فرزندان من دیگر هرگز در هاواسو شنا نخواهند کرد.
آسوشیتدپرس
29 سپتامبر 2007