هر پنج فیلم از نقطه‌های اوج کارنامه من و جزو گنجینه فرهنگی سینمای ایران هستند. اصلاً هویت سینمایی من، و آن‌چه که منتقدان پرسونای یک بازیگر می‌خوانند، با همین فیلم‌ها شکل گرفت؛ به‌خصوص که سه فیلم اول، نخستین آثار کارنامه سینمایی من بودند.
خود فیلم‌ها هم جزو کلاسیک‌های تاریخ سینمای ایران هستند که توانایی‌های مهرجویی باعث ماندگاری آنها شده و هرچه زمان می‌گذرد، ارزش‌های‌شان بیش‌تر آشکار می‌شود.
برای من، که بیش‌ترین تحسین‌ها بابت همین فیلم‌ها در طول دوران فعالیتم نثارم شده، بازی در فیلم‌های مهرجویی و همکاری و هم‌نشینی با او باعث افتخارم است.
در جشن سینمایی مجله «دنیای تصویر» که برای اهدای جایزه‌ای به پاس یک عمر فعالیت‌های سینمایی مهرجویی دعوت شده بودم، بنا به طبیعت و روال این‌گونه گردهمایی‌ها، قصد داشتم به طنز، خاطره‌ای از همکاریهایم با مهرجویی را «بازی» کنم، اما شاید موضوع را درست انتخاب نکرده بودم.
آن شب، شب تجلیل از کارنامه داریوش مهرجویی بود و شایسته‌تر آن بود که من فقط و فقط از همان چیزهایی یاد می‌کردم که مهرجویی را به بزرگی رسانده و من هم در این میانه سهم خود را گرفته‌ام و شده‌ام انتظامی امروز و این سال‌ها.
باید می‌گفتم که اگر این پنج فیلم از کارنامه من حذف می‌شد، نیم بیش‌تر وزن و ارزش آن از دست می‌رفت. موضوع اختلاف‌های مالی من و مهرجویی، موضوعی خصوصی بین من و اوست که باید همچنان خصوصی باقی می‌ماند.
من به اشتباه با طرح آن موضوع، ولو به طنز، حساسیتی ایجاد کردم که باعث رنجش او و پشیمانی و دریغ خودم شد. حالا فکر می‌کنم طرح چنین مسائلی، حتی با بهترین اجراهای طنزآمیز هم می‌تواند در مخاطبان ایجاد سوءتفاهم کند.
طبیعی است که باید از این بابت پوزش بخواهم. شکی نیست که مهرجویی یکی از بزرگ‌ترین سینماگران همه تاریخ سینمای ایران است و آن حرف‌ها و بازی طنزآمیز من در روی صحنه آن شب، ولو برای شوخی با مهرجویی در شبی که شب او بود، چیزی از بزرگی او کم نمی‌کند، اما این عذرخواهی بهانه‌ای شد برای تأکید هرچه بیش‌تر بر اهمیت فیلمسازی که یکی از شمایل‌های انکارناپذیر هویت فرهنگی سینمای ایران در سراسر جهان است.