در پاييز مدارس هم بازگشايي مي‌شوند و تردد در شهر گسترش مي‌يابد. طبيعي است كه هرچه تردد بيشتر شود، هوا هم آلوده‌تر مي‌شود. هوا هرچه سردتر شود ذرات سرب معلق در هوا هم بيشتر شده و نفس‌ها به شماره مي‌افتد. زمستان كه از راه برسد آلودگي پايتخت بحراني‌تر مي‌شود؛ داستاني كه هر سال تكرار مي‌شود.
واقعيت اين است كه در مسئله ترافيك تهران كسي ماجرا را جدي نمي‌گيرد. واقعا اگر اين همه بزرگراه در شهر ساخته نشده بود، پايتخت از ترافيك سنگين خودروها به صورت كامل قفل مي‌شد. مديريت شهري در اين سال‌ها بزرگراه‌هايي را احداث كرده تا شريان‌هاي حركتي تهران به طور كلي قطع نشود؛ همچنان كه مترو سهم قابل ملاحظه‌اي در تسهيل رفت و آمد شهروندان ايفا مي‌كند. فكرش را بكنيد اگر متروي تهران نبود اين همه مسافر درون‌شهري چگونه مي‌توانستند در اين خيابان‌هاي شلوغ تردد كنند؟
مي‌بينيم كه تهران هم بزرگراه‌هاي متعدد دارد و هم مترويي كه ايستگاه‌هايش در حال گسترشند ولي باز هم موضوع ترافيك و آلودگي هوا شهروندان را آزار مي‌دهد. مشكل اينجاست كه عزمي جدي براي برطرف كردن مسئله ترافيك وجود ندارد. تا زماني كه انبوه خودروهاي تك‌سرنشين در خيابان‌هاي پايتخت تردد مي‌كنند نمي‌توان به حل‌شدن مشكل ترافيك اميدوار بود.
چنانكه در ساعاتي از شبانه‌روز در برخي از خيابان‌ها و بزرگراه‌هاي تهران ترافيك چنان سنگين مي‌شود كه گويي شهر به يك پاركينگ بزرگ اتومبيل تبديل شده است. در شهري كه سال‌هاست ظرفيت تردد اين همه اتومبيل را ندارد، روزانه خودروهاي تازه‌اي شماره‌گذاري شده و به انبوه ماشين‌هاي حاضر در خيابان‌ها مي‌پيوندند؛ ماجرايي كه كسي هم جلودارش نيست. همه مي‌دانند كه آلودگي هواي تهران تا چه اندازه سلامت شهروندان را به خطر مي‌اندازد اما در عمل اقدامي در جهت بهبود اين وضعيت بحراني صورت نمي‌گيرد.
زيستن در اين شهر شلوغ روز به روز دشوارتر مي‌شود. درباره آسيب‌هاي جسمي و روحي وارده بر شهروندان (كه جزو تبعات گريزناپذير زندگي در شهري با هواي آلوده و ترافيك سنگين هستند) كافي است به همين آمارهاي رسمي و در دسترس مراجعه كنيم تا ببينيم فاجعه چگونه در يك قدمي ما رقم مي‌خورد. حل مشكل آلودگي هوا و ترافيك غيرقابل تحمل تهران را بايد به دغدغه‌اي عمومي تبديل كنيم؛ دغدغه‌اي كه البته بايد عزم جدي هم براي برطرف كردنش وجود داشته باشد. بايد نهادها و سازمان‌هاي ذيربط نسبت به مرگ تدريجي شهروندان اين شهر خاكستري، احساس مسئوليت داشته باشند. اين حداقل انتظاري است كه مي‌توان در مورد مسئله‌اي داشت كه با جان انسان‌ها سروكار دارد.
- نويسنده و كارگردان سينما