اما عزيزان بسياري نسبت به حضور در اين اجتماع ترديد دارند. عمده اين دوستان را افرادي تشكيل مي‌دهند كه تا‌كنون سابقه سفر اربعين را نداشته‌اند و با توجه به اطلاع از كثرت و ازدحام جمعيت در اماكن مقدسه، ترجيح مي‌دهند سفر به عتبات عاليات را در ساير اوقات و زماني انجام دهند كه ازفيض زيارت كامل‌تري برخوردار شوند. البته اين تصور ناشي از عدم‌درك صحيح ما از زيارت شكل گرفته است. در تعريف زيارت، گفته‌اند «حضور زائر نزد زيارت‌شونده» ولي آيا منظور حضور جسم زائر نزد ضريح امام است يا اينكه پيوند روح كوچك حبيب است با روح عالي محبوب؟ در زيارت اربعين اباعبدالله ،گستره ضريح حضرت به وسعت تمام مسيرهاي منتهي به كربلا خواهد بود، ضريح كه هيچ، اگر به چشم دل بنگري در همه جاي مسير، حسين(ع) نمايان است، حسين(ع) را مي‌شود در پاهاي برهنه و خسته راهپيمايان زيارت كرد، حسين(ع) را مي‌شود در چشمان كودك خردسالي ديد كه بر سر راه زائران نشسته و ظرف خرما بر سر نهاده است.
حسين(ع) را مي‌شود در قدم‌هاي لرزان كودك نوپايي ديد كه پدرش اصرار دارد كودك حتي براي چند گام هم كه شده راه كربلا را پياده طي كند.حسين(ع) را مي‌شود در نگاه مضطرب اهل خانه‌اي جست كه مردشان چندساعتي مي‌شود از خانه بيرون رفته تا شايد بتواند زائري را به خانه محقر خود بياورد. ديدگاني كه هرچه بيشتر شب به انتها نزديك مي‌شود، مضطرب‌تر مي‌شوند كه نكند لياقت پذيرايي از زائران حسين(ع) نصيبشان نشود. بيت‌الحسين(ع) خانه‌اي است كه درش به روي زائران گشوده است. نواي حسين(ع) را مي‌شود در صداي كودك 4ساله‌اي شنيد كه آب در دست دارد و تو را قسم مي‌دهد به اربابت كه آب را از من بگير و بنوش. بارگاه حضرت اباعبدالله قلب نوراني ميزباناني است كه براي سرافكنده نشدن نزد مولايشان، خانه و خودروي خود را مي‌فروشند و خرج مهمانان سيدشهيدان مي‌كنند.آري در اربعين نه‌تنها دست‌ات از رسيدن به ضريح كوتاه نيست بلكه حسين‌بن‌علي(ع) هر طرف و هر سوي مسير حركت زائران در جلوه است.
احرام بسته آمده‌ام تا كنم طواف
اينجا مطاف عشق من است و مصاف نيست