براساس گزارش گاردين، اما اين ويژگي تنها مختص موجودات اعماق دريا نيست. محققان ژاپني در سال 2009 مطالعه‌اي انجام دادند كه نشان مي‌داد انسان‌ها نيز از خاصيت زيست‌تابي برخوردارند، اما اين درخشش به اندازه‌اي كم‌فروغ است كه چشم انسان قادر به ديدن آن نيست.
به گفته محققان مركز فناوري توهوكو ميزان شدت نوري كه از بدن انسان ساطع مي‌شود هزار برابر كمتر از ميزان حساسيت چشم غيرمسلح نسبت به نور است.
محققان با استفاده از دوربين‌هاي فوق حساس پنج داوطلب را براي سه روز و به مدت سه ساعت و هر 20 دقيقه يكبار درون اتاقي تاريك مورد بررسي قرار مي‌دادند. نتايج نشان داد داوطلبان در طول روز مي‌درخشيدند و درخشان‌ترين نقطه از بدن آنها پيشاني، گردن و گونه‌هاي اين افراد در حوالي بعد‌از ظهر بوده‌است. كمترين ميزان درخشش زيست‌تابي در اواخر شب رديابي شده‌است.
دانشمندان تاكيد دارند اين نور ناشي از تشعشعات فروسرخي كه گرماي بدن ايجاد مي‌كند نيست، بلكه نور مشاهده شده در تصاوير درواقع از فوتون‌ها ايجاد شده‌اند نه گرما.
به گفته محققان زيست‌تابي در انسان نتيجه توليد راديكال‌هاي آزاد به شدت واكنش‌پذير به واسطه تعامل تنفس سلولي با ليپيد‌ها و پروتئين‌هاي شناور است. اين مولكول‌هاي برانگيخته سپس با فلوروفورها كه از توانايي توليد فوتون برخوردارند، تعامل كرده و منجر به ايجاد درخشش در انسان مي‌شوند.
دليل درخشش بيشتر صورت انسان اين است كه بيشتر در معرض نور خورشيد قرار مي‌گيرد از اين رو ملانين درون پوست سر تحت تاثير اين نور قرار گرفته و فرايند زيست‌تابي را بيش از ديگر نقاط بدن فعال مي‌سازد. گروهي ديگر از دانشمندان اين پديده را به ساعت زيستي بدن ربط داده‌اند و مي‌گويند از آنجا كه عصرها بدن انسان بيشترين ميزان انرژي را مي‌سوزاند، شدت درخسس در بدن نيز افزايش پيدا مي‌كند.