به گزارش همشهري، صاحبان استوديوهاي فيلمسازي و تهيه‌كنندگان هاليوودي، برندگان نهايي دعوايي شدند كه هدف از اقامه آن، محدودكردن نمايش تصاوير سيگار كشيدن در فيلم‌هاي مناسب گروه سني كودك و نوجوان بود. هرچند معترضان معتقدند تشويق به استفاده از سيگار به مرگ مستقيم كودكان مي‌انجامد اما آمار و ارقام تكان‌دهنده گرايش اين گروه سني به مواد دخاني هم كارساز نشد و دادگاه به برائت نظام درجه‌بندي فيلم‌ها در انجمن سينمايي آمريكا رأي داد.
در بخشي از لايحه معترضان به نمايش سيگار كشيدن در فيلم‌هاي آمريكايي آمده است: مركز كنترل و پيشگيري از بيماري‌ها سال2014 براساس شواهد و يافته‌هاي علمي اعلام كرد اگر نمايش صحنه‌هاي استعمال سيگار در فيلم‌هاي مناسب گروه سني كودك و نوجوان ادامه يابد، هر سال بيش از 3ميليون نفر از اين گروه به نيكوتين معتاد مي‌شوند و يك‌ميليون نفر از آنها به‌دليل عوارض ناشي از دود سيگار از بين مي‌روند.
انجمن سينمايي آمريكا (MPAA) كه نماينده 6 استوديو بزرگ هاليوودي است و فيلم‌ها را پيش از اكران درجه‌بندي مي‌كند، در دفاع از عملكرد خود به متمم اول قانون اساسي ايالات متحده در باب آزادي بيان استناد كرده و افزوده است: نظام درجه‌بندي فيلم‌ها قرار نيست نسخه‌اي براي دفاع از ارزش‌هاي پذيرفته‌شده اجتماعي باشد و هدف از آن صرفا راهنمايي پدرها و مادرها براي انتخاب فيلم‌هاي مناسب گروه سني كودك و نوجوان است.
منتقدان مي‌خواستند MPAA را وادار كنند به فيلم‌هاي داراي صحنه‌هاي استعمال سيگار درجه سختگيرانه R بدهد؛ درجه‌اي كه براساس آن تماشاگران زير 17سال بايد همراه يك بزرگتر به سينما بيايند. سازمان بهداشت جهاني هم كه مدافع جدي سختگيري در نمايش صحنه‌هاي سيگار كشيدن در فيلم‌هاست، در گزارشي اعلام كرده 44درصد فيلم‌هاي هاليوودي و 36درصد فيلم‌هاي مناسب گروه سني كودك و نوجوان در سال2014 چنين صحنه‌هايي داشته‌اند.
سازمان سينمايي آمريكا از سال2007 براي درجه‌بندي فيلم‌ها عامل سيگار كشيدن را هم درنظر گرفت. هيأت درجه‌بندي كه شامل گروهي از والدين است، براي دادن درجه نمايش به هر فيلم 3پرسش مطرح مي‌كند: آيا صحنه‌هاي كشيدن سيگار در تمام فيلم وجود دارد، ميزان فريبنده بودن صحنه‌ها چه اندازه است و در نهايت اينكه آيا سيگار كشيدن زمينه تاريخي دارد و بيشتر در دست شخصيت‌هاي منفي ديده مي‌شود.