به گزارش هلث‌دی این پژوهشگران تصور می‌کنند که بودن بیشتر در معرض پرتوهای ماورای بنفش B یا UVB ممکن است در کاهش نزدیک‌بینی نقش داشته باشد.
به گفته این پژوهشگران میزان قرار گرفتن سالانه به UVB در طول سال که به‌طور مستقیم با میزان قرار گرفتن در معرض نور خورشید در فضای بیرون مرتبط است با کاهش احتمال نزدیک‌بینی ارتباط دارد.
این بررسی نشان داد که قرار داشتن در معرض پرتوهای UVB در فاصله ۱۴ تا ۲۹ سالگی با بیش‌ترین میزان کاهش احتمال نزدیک‌بینی در بزرگ‌سالی ارتباط دارد.
کارشناسان می‌گویند این یافته‌ها شاهد دیگری بر رابطه میان نزدیک‌بینی و زمان گذرانده شدن در فضای باز هستند.
البته یافته‌های این بررسی یک رابطه سببی میان نزدیک‌بینی و مدت بودن در فضای آزاد را ثابت نمی‌کند و فقط رابطه میان این دو را نشان می‌دهد.
عوامل ژنتیکی یک علت شناخته‌شده ایجاد نزدیک‌بینی هستند، اما فقط بخش کمی از موارد این بیماری را می‌توان با عوامل ژنتیکی توضیح داد. ظاهراً عاملی در محیط باعث ایجاد نزدیک‌بینی می‌شود، اما هنوز معلوم نیست این عامل چه چیزی است.
پژوهش‌های پیشین نشان داده‌اند که نزدیک‌بینی در میان افراد تحصیل‌کرده شایع‌تر از افرادی است که زمان بیشتری را در فضای بیرون هستند.
پژوهشگران کینگز کالج لندن، دانشکده بهداشت و پزشکی گرمسیری لندن و چند موسسه دیگر در این پژوهش ۳۷۱ فرد اروپایی نزدیک‌بین و ۲۷۹۷ فرد بدون این عارضه را که ۶۵ ساله یا بیشتر بودند، مقایسه کردند.
پژوهشگران بودن این افراد در معرض نور خورشید- به خصوص پرتوهای UVB- را در فاصله ۱۴ تا ۲۹ سالگی تخمین زدند. این بررسی هم نشان داد که افراد تحصیل‌کرده‌تر بیشتر نزدیک‌بین هستند. از طرف دیگر افرادی که میزان قرارگیری‌شان در معرض UVB بیشتر بود، کمتر دچار نزدیک‌بینی بودند.
پس آیا بودن در معرض نور خورشید برای چشم‌ها خوب است؟
گرچه تابش پرتوهای UVB به پوست باعث تحریک تولید ویتامین D در بدن می‌شود، اما این پژوهشگران رابطه‌ای میان نزدیک‌بینی و میزان ویتامین D پیدا نکردند.
به گفته این پژوهشگران ممکن است یک عامل در فضای بیرون - به جز تابش پرتوهای UVB- بر نزدیک‌بینی مؤثر باشد.
یک نظریه دراین‌باره این است که نور درخشان‌تر در فضای بیرون باعث آزادی ناقل عصبی دوپامین از شبکیه چشم می‌شود و این دوپامین رشد چشم را آهسته‌تر می‌کند و مانع از نزدیک‌بینی می‌شود.