به گزارش ایرنا، بر این اساس، ناتوانی میمون‌ها در صحبت کردن به دلیل تفاوت‌هایی است که در ساختار مغزی وجود دارد؛ این امر نشان می‌دهد گفتار انسان ناشی از تکامل منحصر به فرد است و به تفاوت‌های آناتومیک مرتبط با آواسازی میان انسان‌ها و پستانداران ربط ندارد.
دکتر "آصف غضنفر" از دانشگاه پرینستون گفت: ناتوانی میمون‌ها در صحبت کردن را نمی‌توان به آناتومی صوتی آنها ارتباط داد بلکه این موضوع به ساختار مغزی این حیوانات باز می‌گردد.
محققان در بررسی‌های قبلی آناتومی صوتی پستانداران که روی چند جسد انجام شده بود، نتیجه گرفته بودند که میمون‌ها و شامپانزه‌ها، در قیاس با انسان، قادر به تولید طیف بسیار محدودی آوا هستند.
اما در تحقیق جدید، محققان دانشگاه پرینستون با استفاده از اشعه ایکس ویدیوهایی از آناتومی صوتی میمون ماکاک مانند زبان، لبها و حنجره آنها تهیه و سپس کارشناسان آزمایشگاه هوش مصنوعی در بلژیک این اطلاعات را به یک الگوی رایانه‌ای تبدیل کردند که توانست طیف آوایی یک ماکاک را بر اساس ویژگی‌های فیزیکی پیش‌بینی و شبیه‌سازی کند.
گفتار در انسان از یک منبع صوت تولید شده از حنجره نشات می‌گیرد که به واسطه موقعیت‌های مختلف مولفه‌های آناتومی آوایی مانند لبها و زبان تغییر می‌کند.
محققان متوجه شدند که یک میمون ماکاک اگر دارای توانایی عصبی برای صحبت کردن بود، می‌توانست با دستگاه صوتی خود هر پنج حرف صدادار و حتی جملات کامل را به صورت قابل فهم ادا کند.
لوری سانتوس، استاد روانشناسی در دانشگاه ییل گفت: با توجه به نتایج جدید، این موضوع که گفتار انسان از کجا نشات می‌گیرد، همچنان یک راز بزرگ است.