به گزارش همشهری‌آنلاین به نقل از ایبنا نشست «نگاهی به کارنامه، ایرانشناس هلندی» عصر چهارشنبه 23 آذرماه با حضور مجید غلامی جلیسه، مدیر عامل موسسه خانه کتاب، افشین داورپناه، معاون فرهنگی موسسه خانه کتاب، ویلم فلور، ایرانشناس هلندی و محسن جعفری‌مذهب در سرای اهل قلم موسسه خانه کتاب برگزار شد.
در ابتدا جعفری‌مذهب به معرفی ویلم فلور پرداخت و گفت: این ایرانشناس هلندی درباره زندگی اجتماعی ایرانیان کتاب‌های بسیاری نوشته است و مراودات و شیوه زندگی و مناسبات ایرانیان را در عصر‌های مختلف مورد پژوهش و تحقیق قرار داده است. بیشتر مطالعات وی، مبتنی بر منابع 300 تا 400 سال گذشته کمپانی هند شرقی بود. زندگی روزانه ایرانیان شامل روابط اجتماعی، خانوادگی و حتی ناسزاهای ایرانیان، از جمله علاقه‌مندی‌های این ایرانشناس است.
در ادامه این برنامه ویلم فلور، به دلیل پرداختن خود به مناسبات اجتماعی و خانوادگی ایرانیان اشاره کرد و گفت: من کتاب‌ها و مقالاتم را برای خودم می‌نوشتم و خوشحالم که این آثارم خوانده می‌شود. در واقع، خود را ایرانشناس نمی‌دانم بلکه یک جوینده دانش می‌دانم.
نویسنده «القاب و عناوین در ایران دوره صفوی» با بیان این‌که متخصص امور انرژی در بانک جهانی بود، افزود: مطالعه و پژوهش کار اصلی من نبود. به تاریخ علاقه داشتم و وقتی می‌خواستم از فشار‌های روزانه رهایی یابم، به مطالعات تاریخی می‌پرداختم که البته مطالعه درباره ایران برایم جذاب‌تر بود. بیش از 25 کتاب درباره ایران نوشته‌ام. از این کار انرژی می‌گیرم و تا عمر دارم، این کار را انجام می‌دهم.
وی اضافه کرد: کتاب‌های دیگران به من ایده می‌دهند و به پیشنهاد دوستان و پژوهشگران نیز آثاری نوشته‌ام که پرداختنم به ناسزاهای ایرانی یکی از این پیشنهاد‌ها بود. مقاله‌ای مفصل درباره ناسزاهای ایرانیان از زمان هخامنشیان تا روزگار کنونی نوشته‌ام. نوشتن درباره ایران، کار نیست، تفریح و نوشیدن شربتی گواراست!
فلور در توصیه‌ای به نویسندگان و ایرانشناسان جوان گفت: این کار را به عنوان وظیفه ندانید و باید عاشق نوشتن درباره ایرانیان باشید. برخی از من می‌پرسند که چرا اینقدر به فرهنگ ایرانی علاقه‌مندی؟ من خلاصه می‌گویم که ایران لیلی و من مجنونم.
وی در پاسخ به این پرسش جعفری‌مذهب که چرا با وجود آن‌که سابقه رابطه ایران و هلند، به دوران صفویه باز می‌گردد، پژوهش‌های خود را به این دوره خاص محدود نکرده است؟ گفت: من درباره صفویه نیز آثاری نوشته‌ام. به مسائل اقتصادی و حتی زناشویی آن‌ها و نیز به لوتی‌ها، اصناف، صنایع دستی و ... آن‌ها پرداخته‌ام. کتاب «سلامت مردم در ایران قاجار» را نوشته‌ام. این اثر را در نتیجه پژوهش‌هایم درباره سلمانی نوشته‌ام اما این مقاله با پژوهش‌های بیشتر، تبدیل به کتاب شد. نوشتن همیشه مانند مسیری است که نویسنده در ابتدا یک قدم برمی‌دارد و نمی‌داند که باید 20 قدم بردارد تا به انتهای مسیر برسد یا آن‌که هزارن گام؟!
پاسخ فلور به این پرسش که آیا این شیوه در نگارش آثار، ریشه در سنت پژوهشی هلندی دارد، این بود: من علوم اقتصادی و عربی خوانده‌ام. خبری از ایران نداشتم. به واسطه یکی از دوستانم با تاریخ بیهقی آشنا شدم و معتقدم این کتاب اثری است که همه باید آن را بخوانند. «منطق‌الطیر» را هم خوانده‌ام.
وی در ادامه به شیوه ارتباط خود با مترجمان آثارش در ایران پرداخت و گفت: از میان مترجمان کتاب‌هایم فقط چهار مترجم با من در ارتباط هستند. برخی مترجمان از تاریخ شناختی ندارند و این باعث می‌شود که برخی نکات را به اشتباه ترجمه کنند. در مقابل برخی مترجمان آثارم نیز هستند که به اندازه‌ای اشراف دارند که خودشان نکاتی را به من متذکر می‌شوند.
نویسنده «تاریخ نمایش در ایران» درباره تصحیح آثارش نیز توضیح داد: من در ابتدا مقالات و کتاب‌هایم را برای ازبین بردن نادانی خودم می‌نویسم. وقتی این آثار توسط دیگران خوانده و در نتیجه نقد می‌شوند، برای تصحیح آن‌ها باز نمی‌گردم ولی در مطالعات دیگرم می‌کوشم به حقایق دیگری هم دست پیدا کنم.
فلور ادامه داد: من چندین کتاب درباره هنر ایرانیان نوشته‌ام. متاسفانه بیشتر ایرانشناسان به ادبیات ایرانیان پرداخته‌اند و از مناسبات ایرانیان چندان کتابی نوشته نشده است. کمبود منابع درباره نقاشی دیواری ایرانیان و صنعت نساجی آن‌ها باعث شد که آثاری در این زمینه‌ها نیز بنویسم. اهل شعر نیستم و شعر را فقط برای یافتن اطلاعات اجتماعی می‌خوانم.
این ایرانشناس درباره دلیل استقبال کتاب‌هایی درباره مناسبات و فرهنگ ایرانیان در هلند توضیح داد: مردم هلند دیدگاهی اجتماعی دارند و به همین دلیل از این گونه آثار استقبال می‌کنند.
در پایان این برنامه مجید غلامی‌جلیسه، مدیر عامل موسسه خانه کتاب با اهدای مجلد نفیسی از این ایرانشناس هلندی قدردانی کرد.