براساس گزارش اسپيس، بورون ردپاي شيميايي آب تبخير شده‌است، و درحالي كه بشر هنوز نمي‌داند كه آيا مريخ زماني قابل سكونت بوده يا خير، كشف اين ردپا مدركي جديد را در اختيار دانشمندان قرار داده كه نشان مي‌دهد مريخ زماني مقدار زيادي آب داشته و مي‌توانسته قابل سكونت باشد.
به گفته پاتريك گاسدا از لابراتوار ملي لس‌آلموس در نيومكزيكو، تاكنون در هيچ ماموريت ديگري بورون در مريخ كشف نشده‌بود. مكان كشف اين ماده نشان مي‌دهد آب زيرزميني كه بورون درون آن محلول بوده، آبي گرم و مناسب براي پشتيباني از حيات ميكروبي بوده‌است.
كنجكاوي بورون را در مسير صعود به كوه شارپ و در دامنه اين كوه در درون حفره گيل كشف كرده‌است. كنجكاوي با استفاده از تجهيزات ليزري مخصوصش اين ماده را كشف كرده‌است. بورون در زمين با مناطقي در اربتاط است كه زماني مملو از آب بوده‌است، اما اكنون تبخير و ناپديد شده‌است،مانند دره مرگ در كاليفرنيا.
شايد اين وضعيت در مريخ مشابه نباشد، اما محققان معتقدند ممكن است بورون زماني درون درياچه‌اي بزرگ در حفره گيل حل شده‌باشد و با خشك شدن درياچه بورون به درون خاك بستر درياچه رسوب كرده‌است. براي شناسايي چگونگي راه پيدا كردن بورون به اين منطقه به آزمايش‌هاي بيشتري نياز خواهد‌بود، اما محققان دو نظريه براي توضيح اين رويداد مطرح كرده‌اند: رسوب بورون به واسطه خشك شدن درياچه‌اي كه در گودال گيل وجود داشته و يا تغيير در ساختار شيميايي رسوبات و آب‌هاي زيرزميني كه مي‌تواند باعث تغيير چگونگي انتقال بورون در اطراف رسوبات محلي شود.
كنجكاوي در مسير بالا رفتن از كوه شارپ، هر 25 متر يكبار حفاري انجام مي‌دهد و شواهدي را از تغيير تركيبات سنگ‌ها به دست آورده‌است كه نشان از تغيير در درياچه‌هاي باستاني و محيط مرطوب زيرزميني در مريخ گذشته را دارد.