به گزارش ایرنا، براساس گزارش شاخص‌های ماده 68 قانون برنامه پنجم توسعه که از سوی مرکز آمار ایران انتشار یافته است، 58.8 درصد هزینه‌های خانوار روستایی غیرخوراکی است.
سهم هزینه‌های مسکن خانوارهای شهری نشان می‌دهد، در سال 1393 معادل 33.4 درصد از هزینه خانوار شهری مربوط به مسکن بود. این میزان در سال 1389 معادل 32.57 درصد بوده است. به عبارتی نزدیک به یک سوم هزینه خانوار صرف مسکن می‌شود.
نسبت هزینه‌های خدمات درمانی به کل هزینه‌های بخش سلامت در سال 1393 برای خانوارها معادل 54.8 درصد بود. سهم درمان در سبد هزینه خانوار شهری برای سال گفته شده معادل 31.22 درصد بود و این میزان در میان خانوارهای روستایی 16.24 درصد گزارش شده است.
ضریب جینی که یکی از شاخص‌های رفاه اجتماعی محسوب می‌شود، در مناطق شهری کشور از 0.38 در سال 1389 به 0.37 در سال 1394 رسیده است.
برخی از شاخص‌های رفاهی نظیر تعیین خط فقر بر عهده وزارت تعاون، کار و رفاه اجتماعی است که باید به محاسبه این مهم همت کند.
همچنین در این گزارش آمده است: درصد جمعیت زیر خط فقر شدید(تامین حداقل کالری مورد نیاز روزانه) در نقاط شهری در سال 1384 برابر با 10.9 درصد بود که در سال 1385 به 12.6 درصد افزایش یافته است.
این شاخص برای سال‌های پس از 1385 محاسبه نشده است.
نسبت یاد شده در مناطق روستایی در سال‌های 1384 تا 1385 از 9.4 به 11.4درصد رسیده است(افزایش 2 درصدی).
محاسبه شاخص‌های رفاه اجتماعی می‌تواند نمایی گویا از وضعیت جامعه باشد. این مهم نه تنها توسط یک نهاد بلکه مشارکت برخی از نهادهای رسمی کشور را می‌طلبد تا بتوان به اطلاعات متقنی دست یافت.
نبود اطلاعات در خصوص شاخص‌های رفاه اجتماعی می‌تواند تصوری مبهم از وضعیت رفاهی خانوارها به ما ارایه دهد و نبود این اطلاعات می‌تواند برنامه‌ریزان اجتماعی را در تدوین برنامه‌ها سردرگم کند.