این روزها در فضای رسانه‌ای، به خاطر تفاوت در موضع‌گیری وزراء، که هر یک از نگاه دستگاه و بخش خود به موضوعات بین‌بخشی می‌نگرند و به طور طبیعی ممکن است نظرات‌شان با موضع وزیر دیگر متفاوت باشد، نقدهايی متوجه دولت می‌شود.
در بخش‌هایی از این فضاسازی رسانه‌ای، انتقال این اخبار به گونه‌ای است که به ذهن مخاطب متبادر می‌شود که از تعمیق این تمایز بین دیدگاه‌ها خرسندند و گمان می‌کنند به دستاویز خوبی برای حمله به دولت دست یافته‌اند.
آنها به این نکته اساسی و مهم در اداره امور کشور توجه ندارند که موضع‌گیری وزراء با رویکرد بخشی امری طبیعی است و انتظار نگاه یکسان به همه بخش‌ها با اطلاعات دقیق‌تر از یک بخش واقع‌بینانه نخواهد بود. این نهادهای فرابخشی و ملی هستند که باید اینگونه رویکردهای متفاوت بخشی را در نظر بگیرند و در نهایت تصمیمات مبتنی بر مصالح فرابخشی و منافع ملی اتخاذ نمایند. جلسات هیئت وزیران یکی از این نهادهاست.
در صحن دولت، هر یک از دستگاه‌ها ذی‌نفعان متمایزی را نمایندگی می‌کنند و لازم می‌دانند که درباره مطالبات آنان سخن بگویند اما این دولت است که با استماع همه این مطالبات و متناسب با ظرفیت‌هايی که در اختیار دارد رضایت نسبی ذی‌نفعان و پیشبرد اهداف ملی را دنبال می‌کند.
آنچه که بعد از اتخاذ تصمیم اهمیت دارد، این است که تمامی وزراء، یکپارچه و هماهنگ اجرای تصمیمات متخذه را پی بگیرند، که عمدتاً همین گونه بوده است.
ما نبایستی هر اظهار نظر متفاوت یا هر پیگیری مطالبه دستگاهی و بخشی را نشانه ناهماهنگی بدانیم. «اختلاف نظر تا قبل از تصمیم‌گیری و وحدت نظر در اجرای تصمیم»؛ تصور می‌کنم با اجرای چنین رویه‌ای، سیاستگذاری در ایران به صورت شاداب‌تر به حیات خود ادامه می‌دهد و امکان‌های بیشتری برای تبادل نگرش‌ها و دیدگاه‌ها ایجاد مي‌شود و تصمیمات از پختگی بیشتری برخوردار خواهد بود.