پارسي‌ها، گروه مشهوري از مهاجران با اصالت ايراني هستند كه سالها پيش از ايران به كشور بزرگ هند كوچ كردند.
اين گروه بيشتر از هزار سال است كه در كشور هند زندگي مي‌كنند اما هنوز هم بين اهالي هند - و بسياري از مردم جهان- به عنوان مردمي با اصالت ايراني شهرت دارند.
جمعيت پارسي‌ها نسبت به كل جمعيت هند بسيار ناچيز است اما آن‌ها يكي از اقوام بسيار مهم در هند هستند. داستان مهاجرت ايرانيان هندي و تاثيري را كه آن‌ها در تاريخ كشور جديد داشته‌اند در اين گزارش بخوانيد.
پارسي‌هاي هند نسبت به جمعيت يك ميليارد نفري هند جمعيت بسيار كمي دارند. تعداد آن‌ها بنابر آخرين سرشماري‌ها حدود 70 هزار نفر است با اين وجود، بسياري از زيرساخت‌هاي صنعتي و تجاري كشور تحت نظر آن‌ها اداره مي‌شود يا مدتها قبل توسط خودشان تاسيس شده است.
داستان‌هايي كه درباره‌ي مهمان‌هاي سرزمين پارس برجاي مانده، از خواندني‌ترين داستان‌هاي هندوستان است كه در بين عموم بسيار معروف و شناخته شده است تا جايي كه رئيس‌جمهور هندوستان هم هرسال به اين مهاجران ايراني‌تبار، نوروز و بقيه‌ي جشن‌هاي مشهور را تبريك مي‌گويد.
- قصه‌ي سنجان: داستان شير و شكر
مهاجرت ايراني‌ها به هندوستان يكي از دشوارترين و خاص‌ترين سفرهاي ايراني به شمار مي‌رود. اين گروه زماني كشور را ترك كردند كه سلسله‌ي ساسانيان در حال فروپاشي بود و كشور به خاطر شرايط خاص جنگي، ثبات چنداني نداشت.
در اين شرايط گروهي از مردم منطقه‌ي كويري ايران تصميم گرفتند به سمت مرزهاي شرقي و به خصوص هندوستان مهاجرت كنند. اما اين سفر، دشواري‌هاي خاص خودش را داشت.
گروه مهاجران پيش از ورود به هند، براي 19 سال در جزيره‌ي «ديو» در بخش غربي هند ساكن شدند و تصميمي براي ورود به كشور بزرگ نداشتند. اما بعد از مدتي، با دشوار شدن شرايط‌شان تصميم گرفتند از ساحل غربي هند وارد منطقه‌ي مرزي «سنجان» - مرز هند و ايران- بشوند.
مهاجران سرزمين «پارس» بعد از نزديك شدن به مرزهاي هند، فرستاده‌اي به سوي فرماندار ايالت مرزي كه يك مهاراجه‌ي هندو به نام «جاداو رنا» بود فرستادند تا از او اجازه‌ي ورود دريافت كنند.
مهاراجه به جاي اين‌كه مستقيما به درخواست‌شان جواب رد بدهد، يك كاسه‌ي پر از شير را به ايراني‌ها پس داد. منظور او اين بود كه كشور بزرگ‌شان جايي براي مهاجران ندارد و تا لبه از جمعيت پر شده است.
مهاجران ايراني به جاي تسليم شدن، جواب تازه‌اي براي مهاراجه فرستادند. آن‌ها داخل شير را پر از شكر كرده و محلول شير و شكر را به مهاراجه پس دادند.
منظور ايراني‌ها آن بود كه تعدادشان نسبت به جمعيت هند بسيار كم است و جايي اشغال نمي‌كنند، با اين وجود مي‌توانند زندگي هندي‌ها را شيرين‌تر كنند.
اين داستان با عنوان «قصه‌ي سنجان» بخشي از تاريخ هند به شمار مي‌رود. پارسي‌هاي هند امروز هم كه سالها از آن دوران مي‌گذرد، جمعيت زيادي ندارند اما تأثيرشان در زندگي مردم قابل توجه بوده تا جايي كه بخش عظيمي از صنعت خودروسازي، هتلداري، انرژي اتمي و... را همين گروه از ايراني‌ها در كشور هند بنيان گذاشته‌اند.
- سبك زندگي پارسي‌ها چگونه است؟
پارسي‌ها سال‌هاست در بخش‌هاي مختلف هندوستان زندگي مي‌كنند. در 300 سال اول بعد از مهاجرت از ايران به هند، آن‌ها در همان منطقه‌ي مرزي سنجان باقي مانده بودند اما بعد از حمله‌ي يكي از سلاطين منطقه، آن‌ها به مناطق ديگري از كشور پهناور هند كوچ كردند.
شهرهاي «كمبي»، «نوساري» و «سورت» مناطق ديگري بودند كه بعدها پارسي‌ها در آن‌ها ساكن شدند.
يكي از نكته‌هاي مهمي كه پارسي‌ها تا سالها بعد از آغاز سفرشان به هند هميشه در ذهن داشتند، اين بود كه هميشه در كنار يكديگر زندگي كنند.
برهمين اساس، شهرك‌هاي كوچكي كه «كلوني» يا در مواردي به نام فارسي «باغ» ناميده مي‌شود را در شهرهاي مختلف بنا كردند تا همه به صورت يك مجتمع در كنار همديگر زندگي كنند.
اين شهرك‌هاي تازه‌ساز معمولا تمام احتياجات اوليه‌ي موردنياز ساكنان‌شان را تامين مي‌كنند و شامل كتابخانه، مغازه‌هاي خوراكي و ... هستند. در بعضي از مناطق در اين شهرك‌ها آپارتمان‌هاي كوچك و ساده فراهم شده و با مبلغ‌هاي اندكي در اختيار زوج‌هاي جوان يا خانواده‌هاي نيازمند قرار داده مي‌شود.
پارسي‌ها در حال حاضر سال‌هاست كه به زبان فارسي تسلط ندارند اما در كنار زبان هندي - كه زبان رسمي اكثر مردم هند به شمار مي‌رود، با زبان خاص خودشان موسوم به زبان گجراتي صحبت مي‌كنند.
خوراكي‌ها و غذاهاي روزمره‌ي اين مردم هم در مواردي به خوراك‌هاي ايراني شباهت دارد و اگر مزه‌ي تندشان را در نظر نگيريم، نوعي خوراكي ايراني است.
يكي از محبوب‌ترين خوراك‌هاي پارسي‌ها، غذايي است كه به نظر خيلي از ما هم آشناست. آن‌ها اسم خوراك محبوب‌شان را «بري پلو» گذاشته‌اند كه شباهت زيادي به «آلبالوپلو»ي ايراني با مقدار اغراق‌شده‌اي از ادويه‌ي هندي دارد!
پارسي‌هاي هند جزو معدود اقوام مهاجر ايراني هستند كه با وجود اين‌كه بيشتر از هزار سال از مهاجرت‌شان گذشته، هنوز خودشان را ايراني مي‌دانند و با ايراني‌ها ارتباط دارند
منبع:همشهري‌سرنخ