براساس گزارش بيزينس اينسايدر، در مطالعه‌اي جديد كه در نشريه Biological Conservation منتشر شده‌است، شيوه‌هاي بازگرداندن ببرهاي مازندران با كمك گرفتن از گونه‌هاي فرعي با ساختار ژنتيكي مشابه،مانند ببر سيبري شرح داده شده‌است.
به گفته نويسندگان اين مقاله، محققان كالج علوم زيست‌محيطي و جنگلباني دانشگاه نيويورك، فنوتيپ ببرهاي سيبري نشان مي‌دهد اين جانداران با منطقه‌اي كه در آن زندگي مي‌كنند قابل سازگاري هستند،به بياني ديگر ببرهاي سيبري كه در جنگل‌هاي منجمد سيبري زندگي مي‌كنند، مي‌توانند خود را با شرايط مناطق آسياي مركزي كه قرار است در آن زندگي كنند، سازگار كنند.
ببرهاي مازندران در ابتدا در تركيه و بخش بزرگي از آسياي مركزي، از جمله ايران و عراق و حتي شمال غرب چين زندگي مي‌كردند اما در اواسط قرن بيستم به دليل شكار بيش از اندازه، از بين رفتن زيستگاه‌ها و كمبود غذا به كلي منقرض شدند. مسموم‌سازي و به دام انداختن اين گربه‌هاي با عظمت به واسطه اهداي جايزه از سوي شوروي سابق در دهه 1930 تشديد شد و پروژه‌هاي آبياري در دوره حكومت اين رژيم باعث از بين رفتن جنگل‌ها و زيستگاه‌هاي اصلي ببرها و موجوداتي شد كه طعمه ببرها بودند.
منطقه‌اي كه دانشمندان براي احياي ببرهاي مازندران در نظر رفته‌اند، دلتاي رود ايلي و سواحل مجاور جنوبي درياچه بالخاش در قزاقستان است كه وسعتي برابر 7000 كيلومتر مربع دارد.
اصلي‌ترين منبع غذايي ببرهاي مازندران احيا شده در اين منطقه گراز‌هاي وحشي، آهوي بخارا و آهوهاي كوچك خواهند بود. دانشمندان معتقدند بايد جمعيت ببرهاي مازندران در اين منطقه را به تعدادي پايدار برسانند. در مطالعه جديد محاسبه شده درصورتي كه بتوان 40 ببر را در اين منطقه پرورش داد، طي 50 سال آينده جمعيت آنها به 100 قلاده خواهد رسيد. شايد اين تعداد چندان قابل توجه نباشد، اما با توجه به اينگه درحال حاضر تنها 500 ببر سيبريايي ديگر در جهان باقي مانده، 100 قلاده مي‌تواند اميدوار كننده باشد.
ببرهاي مازندران عموما كوچكتر از ببرهاي سيبري بوده‌اند،اما وزن ببرهاي مازندران نر ممكن بود تا 240 كيلوگرم نيز برسد و تا سه متر رشد كنند از اين رو اگر وجود داشتند،به بزرگترين گربه‌هاي موجود در جهان تبديل مي‌شدند.