به گزارش روز دوشنبه ایرنا، دو نامزد یاد شده روز گذشته در دور نخست رقابت های درون حزبی، با کسب اکثریت آراء و پشت سرگذاشتن پنج رقیب دیگر چپگرای خود، به دور دوم که 29 ژانویه 2017 (10 بهمن 95) برگزار می شود، راه یافتند.
خبرگزاری فرانسه اعلام کرد که از بین نزدیک به یک میلیون و 330 هزار رای دهنده، بنوا آمون حدود 36.3 و مانوئل والس افزون بر 31.1 درصد آراء را از خود کرد تا بدین ترتیب رقابت های این دو نامزد سوسیالیست وارد مرحله تازه ای شود.
رقابتی که به اعتقاد بسیاری از کارشناسان مسائل سیاسی و نتایج برگرفته از نظرسنجی های متعددی که تاکنون منتشر شده است، برنده نهایی آن شانسی برای پیروزی در انتخابات ریاست جمهوری 2017 فرانسه ندارد.
برای درک بهتر چرایی این موضوع باید نیم نگاهی به تاریخچه و جایگاه احزاب چپ فرانسه با محوریت حزب سوسیالیست داشت، تا بتوان چشم انداز روشن تری از آینده سیاسی این جناح در انتخابات پیش رو تصور کرد.
در سال ۱۹۸۱ «فرانسوا میتران» به عنوان نخستین رئیس جمهوری سوسیالیست فرانسه وارد کاخ الیزه شد و 14 سال عهده دار این مسئولیت بود. پس از این دوران و گذشت 17 سال یعنی بعد از نخستین دوره ریاست جمهوری «نیکولا سارکوزی»، در سال 2012 «فرانسوا اولاند» که از سال 1997 تا 2008 دبیر اول حزب سوسیالیست بود، به عنوان نامزد این حزب با پیروزی در انتخابات بر کرسی ریاست جمهوری تکیه زد تا عنوان دومین رئیس جمهور سوسیالیست جمهوری پنجم فرانسه (هفتمین رئیس جمهور دوره پنجم جمهوری فرانسه) را از آن خود کند.
اما به اعتقاد کارشناسان، در پایان دولت پنج ساله وی، نقشه سوسیالیست ها برای باقی ماندن بر صدر قدرت اجرایی این کشور، با کارنامه ناموفق دولت اولاند، نقش بر آب شد و محبوبیت این حزب بیش از پیش در بین عامه مردم کاهش یافت.
در حقیقت اولاند که با شعارهایی همچون تغییر منحنی بیکاری و اولویت «تولید، توسعه اقتصادی و ترویج آموزش» روی کار آمده بود، نتوانست آنچنان که باید و شاید به اهداف و شعارهای انتخاباتی خود عمل کند.
موضوعی که از چشم مردم و سیاستمداران این کشور مخفی نماند و حتی برخی رسانه های نزدیک به این جناح سیاسی همچون «لوموند» با انتشار آمار نظرسنجی مرکز تحقیقات سیاسی علمی پوف (Cevipof)، از ثبت رکورد کاهش محبوبیت رئیسان جمهوری فرانسه در دولت اولاند خبر داد و کتابی تحت عنوان «یک رئیس جمهوری نباید اینگونه سخن بگوید» مشتمل بر 61 مصاحبه 2 تن از روزنامه نگاران این نشریه با فرانسوا اولاند در زمان ریاست جمهوری اش را منتشر کردند؛ کتابی که سخنان اولاند در آن را به خودکشی سیاسی تشبیه کرده اند.
در این میان برخی کارشناسان پایان کار سیاسی اولاند را نامزد نشدن وی در انتخابات ریاست جمهوری 2017 این کشور ارزیابی کرده اند و در این میان هرچند برخی رسانه ها اقدام اولاند را گامی عملگرایانه توصیف و آن را تحسین می کنند، اما اغلب کارشناسان معتقدند که این حرکت ناشی از بی اعتمادی و نارضایتی مردم فرانسه از عملکرد این رئیس جمهوری سوسیالیست و اقدامی اجتناب ناپذیر بود.
در حقیقت سیاستمداران حرکت اولاند را گامی ضروری در عصر کاهش شدید محبوبیتش ارزیابی و پیش بینی می کنند که وی با این کار تا حدودی توانست از سیبل اتهاماتی همچون ضعف عملکرد و کهنگی ساختار که متوجه سوسیالیست های این کشور است، دور شود.
به اعتقاد یکی از کارشناسان حوزه فرانسه، روند کاستی منزلت و اعتبار اولاند که در چندین مرحله سنجش افکار عمومی تجلی یافت، نشانه هایی روشن که از واکنش های عمومی جامعه به بحران های اقتصادی است که فرانسه را در برگرفته است و او را محترمانه به خروج از حوزه قدرت هدایت می کند.
برخی کارشناسان نیز اعتقاد دارند که سوسیالیست ها نقش موثری در منصرف کردن اولاند از نامزدی در انتخابات 2017 ریاست جمهوری ایفا کرده اند تا به زعم آنها بر روی بازنده شرط بندی نشود و در نهایت روزنه امیدی برای ادامه حضورشان در راس قدرت اجرایی این کشور باقی بماند.
در این میان برخی کارشناسان نیز با بررسی بیشتر تاریخچه حزب سوسیالیست اعلام می کنند که پیشتر یعنی در سال 2007 نیز «سگولن رویال» از این حزب، ناتوان تر از آن بود که «نیکلا سارکوزی» جمهوریخواه را شکست بدهد و با اظهارات متناقض، ضعف در مناظره ها و ناتوانی در جلوگیری از عصبانیت اش، نتوانست به عنوان نخستین رئیس جمهوری زن تاریخ فرانسه بر این جایگاه تکیه بزند.
اما امروز که احزاب چپ فرانسه با محوریت سوسیالیست ها در بحبوحه رقابت های درون حزبی قرار دارند و تلاش می کنند وجهه شکست خورده خود در دوران ریاست جمهوری فرانسوا اولاند را اصلاح کنند، نتایج نظرسنجی ها حامل خبرهای خوشی برای آنها نیست و از جایگاه لغزان و نه چندان مطمئن آنها در افکار عمومی جامعه حکایت دارد.
نتایج نظرسنجی های متعددی که در ماه های اخیر منتشر شده است، نشان می دهد که در حال حاضر «فرانسوا فیون» جمهوریخواه به عنوان نامزد اصلی احزاب راست، «مارین لوپن» رهبر جبهه ملی و نامزد راست افراطی و «امانوئل ماکرون» وزیر پیشین اقتصاد اولاند که به صورت مستقل در انتخابات شرکت کرده است و وابستگی سیاسی به احزاب را به شدت رد می کند، پیشتاز رقابت ها هستند و در افکار عمومی مقبولیت بیشتری نسبت به سوسیالیست ها دارند.
هرچند با نگاهی به تجربه انتخابات اخیر آمریکا و انگلیس می توان نتیجه گیری کرد که نباید به آمارها و نتایج نظرسنجی ها دل بست و بر اساس آن پیش بینی قطعی داشت، اما به نظر می رسد که نامزد چپ های فرانسه را چه «بنوا آمون» کارگرزاده و چه «مانوئل والس» نخست وزیر سابق اولاند برعهده بگیرد، شانسی برای پیروزی در دور نخست انتخابات ریاست جمهوری 2017 و شرکت در دور دوم این انتخابات نخواهند داشت.
برای تشریح بیشتر این مسئله می توان به این ارزیابی کارشناسان مسایل سیاسی فرانسه اشاره کرد که والس 55 ساله به عنوان نخست وزیر فرانسوا اولاند، میراث دار شکست ها و کاهش محبوبیت دوران پنج ساله ریاست جمهوری وی است و کارنامه نه چندان درخشان اولاند، بر آینده سیاسی این نامزد سوسیالیست سایه انداخته است.
از طرف دیگر کارشناسان معتقدند که بنوا آمون 49 ساله نیز هرچند با وعده هایی همچون پرداخت حقوق به جوانان و قانونی کردن «کانابیس» (ماده ای که ماری جوانا از آن تولید می شود)، تا اینجای کار پیشرفت خوبی داشت و با کسب بالاترین رای به عنوان نفر اول دور نخست رقابت های مقدماتی چپ های فرانسه معرفی شد، اما نمی تواند در جاده پرپیچ و خم و ناهموار انتخابات با رقیبان باتجربه و محبوبی همچون فرانسوا فیون، مارین لوپن و امانوئل ماکرون رقابت کند و در نهایت در دور نخست انتخابات ریاست جمهوری 2017 فرانسه زمین رقابت را به حریفان خود واگذار می کند.
با مروری بر شرایط یاد شده و در حالی که بر اساس اعلام وزارت کشور فرانسه، انتخابات 2017 ریاست جمهوری این کشور در دو مرحله و روزهای 23 آوریل و هفت می (سوم و هفدهم اردیبهشت 96) برگزار می شود، به نظر می رسد که «بنوا آمون» و «مانوئل والس» دوئلی بر قایق به گل نشسته سوسیالیست ها پیش رود دارند و نمی توانند در انتخابات آتی این کشور سهمی داشته باشند.