براساس گزارش نيچر، محققان سال‌هاست كه در تلاشند تا تاثيرات حضور طولاني‌مدت در فضا روي روان و جسم انسان را درك كنند، اما به دلايلي انجام چنين بررسي‌هاي با موانع فراواني مواجه است: جمعيت نمونه براي انجام چنين تحقيقي بسيار كم است، در هر سال تنها 10 نفر مي‌توانند در ايستگاه فضايي بين‌المللي زندگي كنند، تنها 50 سال از آغاز سفر‌هاي انسان به خارج از زمين آغاز شده‌است، و مشكل گروه كنترل نيز وجود دارد زيرا انسان‌ها متفاوت از يكديگرند و اگر فردي تغييرات روحي و فيزيكي را در خارج از زمين تجربه كند، راهي براي فهميدن اينكه آيا چنين تجربياتي ممكن بود در زمين نيز براي او رخ دهد يا نه وجود ندارد.
به همين دليل مارك كلي، فضانورد آمريكايي از اهميت بالايي برخوردار است، وي دوقلوي همسان اسكات كلي است و از ساختار ژنتيكي كاملا مشابهي با او برخوردار است و اين فرصتي مناسب را در اختيار دانشمندان قرار مي‌دهد تا وضعيت فيزيكي و روحي اين دو را روي زمين و پس از بازگشت از فضا با يكديگر مقايسه كنند. همين فرصت به ايده اصلي پروژه مطالعاتي دوقلوهاي ناسا تبديل شد،مطالعه‌اي كه در 12 دانشگاه مختلف آمريكا توسط 10 دانشمند در دست اجرا است.
اسكات كلي در سال‌هاي 2015 تا 2016 نزديك به يك سال،340 روز را در ايستگاه فضايي زندگي كرد و در جمع 520 روز از زندگي خود را در فضا گذرانده‌است. مارك كلي،فضانورد بازنشسته اما 54 روز از عمر خود را در سال‌هاي 2001 تا 2011 در فضا بوده‌است.
اكنون نتايج اوليه به دست آمده‌اند و دانشمندان به تفاوت‌هاي آشكاري ميان وضعيت فيزيكي دو برادر پي برده‌اند كه اين تفاوت‌ها لزوما به شكلي كه انتظار داشته‌اند نيستند.
يكي از مهم‌ترين نتايج اين بوده‌است كه طي يك سال اقامت در فضا،تلومر‌هاي (سازه‌هاي محافظت‌كننده دي‌ان‌اي در انتهاي كروموزوم) اسكات كلي، نسبت به برادرش مارك كه در اين يك سال در زمين حضور داشت، درون گلبول‌هاي سفيد وي بلند‌تر شده‌اند و اين كاملا برخلاف انتظار دانشمندان بوده‌است. نتيجه‌اي كه دانشگاه‌‌هاي ديگر نيز آن را تاييد كرده‌اند. اين يافته از آن جهت موجب شگفتي شده‌است كه طول تلومرها يكي از مهم‌ترين شاخص‌ها براي سلامت و طول عمر به شمار مي‌رود.
تلومرها با هر تقسيم سلولي،كوتاه‌تر مي‌شوند تا زماني كه سلول‌ها ديگر قدرت تقسيم را از دست مي‌دهند و در نهايت مي‌ميرند. اين فرايند كوتاه‌شدگي تلومرها با ابتلا به سرطان و مرگ‌زودرس در ارتباط است از اين رو دانشمندان تصور مي‌كنند هرچه طول تلومرها بيشتر باشد، تاثيرات مخرب سالخوردگي در فرد كاهش پيدا مي‌كند.
همين موضوع باعث شده تا دانشمندان در شگفتي بمانند كه چرا زندگي در فضا با تمامي دشواري‌هايي كه دارد،از جمله رژيم غذايي محدود، تشعشعات مخرب كيهاني و شدت نيروي گرانشي كه انسان براي مقابله با آن تكامل نيافته‌است باعث مي‌شود كه تلومرها طولاني‌تر شوند؟ تنها فرضيه‌اي كه مي‌تواند اين پرسش را پاسخ دهد ورزش بيشتر و مصرف غذاهاي سالم‌تر توسط اسكات در فضا است و به نظر مي‌آيد همين سبك زندگي سالم توانسته با تاثيرات مخرب فضا مقابله كند.
از ديگر اختلافات كشف شده ميان دو برادر، در باكتري‌هاي موجود در معده و توصيف ژن در آنها بوده‌است،بهنظر مي‌آيد حضور در فضا روند پردازش اطلاعات ژنتيكي اوليه را در انسان‌ها مختل مي‌سازد.