براساس گزارش ديسكاوري،اين بافت نرم 100 ميليون سال قديمي‌تر از بقاياي كلاژني است كه درون استخوان ران يك هاروسئور در سال 2009 كشف شده‌است و مي‌تواند چشم‌اندازي بي‌نظير از بيولوژي ديگر دايناسورها كه در آن دوران روي زمين سكونت داشتند را در اختيار دانشمندان قرار دهد.
اين بافت نرم توسط محققان دانشگاه تورنتو و از درون دنده يك لوفنگوسائوروس، گياهخواري گردن دراز كه در اوايل دوران ژوراسيك در جنوب غرب چين امروزي سكونت داشت كشف شده‌است. اين پروتئين‌ها سنگ‌بناهاي بافت نرم در موجودات هستند و كشف اينكه چطور در همه اين سال‌ها سالم باقي مانده‌اند مي‌تواند براي دانشمندان بسيار جذاب باشد.
محققان چيني و تايواني با استفاده از دستگاه سينكروترون (دستگاه تقویت و تسریع ذرات بار دار الکترونی) نمونه‌هاي به دست آمده از فسيل را مورد بررسي قرار دادند. اين دستگاه از طيف‌نگاري فروسرخ يا پرتوهاي نوري هدفگيري شده براي شناسايي مواد، در اين مورد، كلاژن و پروتئين‌هاي آهن‌دار، استفاده مي‌كند بدون اينكه خطر آلودگي نمونه‌ها را تهديد كند.
يافتن اين نوع از بافت‌هاي نرم كار بسيار دشواري است زيرا اين مواد به سرعت در زمين مي‌پوسند و تنها استخوان‌ها به جا مي‌مانند. دانشمندان هنوز نمي‌دانند اين بافت نرم چگونه در طول اين سال‌ها سالم باقي مانده‌است اما احتمال مي‌دهند عروق خوني به ايجاد محفظه‌اي بسيار كوچك كمك كرده و مواد توانسته‌اند درون آن قرنطينه شوند.