قصه‌هايي كه بسياري‌شان ريشه در ادبيات كهن ايران‌زمين داشتند و معمولا مضامين انساني و اخلاقي در آنها به چشم مي‌خورد. چندسالي كه گذشت و خودمان باسواد شديم رو به مطالعه آثار ادبي آورديم. آثاري كه هم سرگرم‌مان مي‌كردند و هم پيام‌هاي اخلاقي و انساني درخور توجهي را به ما انتقال مي‌دادند. حالا اما روزگار ديگري شده است و در عصري به‌سر مي‌بريم كه كودكان با تبلت بزرگ مي‌شوند. با اين بازي‌هاي كامپيوتري كه بسياري‌شان مروج خشونت هستند و متأسفانه برخي از والدين توجهي به تأثير مخرب اين ابزارهاي آموزش خشونت، ندارند.
در اين مقال قصدم تقديس گذشته نيست. در دوران كودكي نسل من بسياري از مشكلات و مصائب وجود داشت كه خوشبختانه امروز كمتر شاهد آن هستيم. حتي تغيير زمانه و روزگار و تفاوت‌هاي گسترده‌اي كه از گذشته تا امروز در شيوه‌هاي تربيتي و آموزشي شاهدش شده‌ايم را هم نمي‌شود انكار كرد. همچنان كه انكار محسنات تكنولوژي هم عقلاني محسوب نمي‌شود.
از سوي ديگر اما نمي‌توان نگران نبود براي بچه‌هايي كه در سن يادگيري و رشد چنان كه بايد با فرهنگ غني ايران آشنا نمي‌شوند و جاي آن به شكلي نگران‌كننده سراغ ابزارآلات نويني مي‌روند كه سرشان را با سروصدا و خشونت و بازي‌هايي كه برخي‌شان رسما كشتارجمعي را ترويج مي‌دهند، گرم مي‌كنند.
اين وظيفه والدين، مربيان و معلمان است كه اقدامي جدي در اين زمينه انجام دهند. كودكان آينده‌سازان اين سرزمين‌اند و اگر در تربيت‌شان سستي كنيم، آتيه آنها و ايران عزيز را تباه كرده‌ايم.
- نويسنده، بازيگر و كارگردان تئاتر