«پرستاران» مجموعهاي اجتماعي است كه شخصيت و زندگي پرستاران را در جامعه ايران از زاويهاي ديگر موردتوجه و ارزيابي قرار داده است. از آنجا كه مخاطب ميليوني تلويزيون پيش از اين چند سريال خارجي مشابه با پرستاران داخلي ديده و با كيفيت ساختاري و محتوايي آنها آشناست، از نمونه وطني و بازيگراني كه آن را به يك مجموعه تبديل كردهاند، انتظارهاي فراوان دارد. عليرضا افخمي كه در عرصه مجموعهسازي و نگارش فيلمنامه در تلويزيون پيشينهاي نسبتا درخشان دارد، در پرستاران كوشيده است افزون بر توجه به مسائل پزشكي و بهداشتي، از درون و برون به زندگي و مسائل شغلي و اجتماعي اين گروه عنايت ويژه داشته باشد.
پرستاران نشان ميدهد از پسزمينه پژوهشي و تحقيقي برخوردار است و نوع پرداخت و باورپذير بودن شخصيتها از وجود فيلمنامهاي منسجم خبر ميدهد. در اين مجموعه در كنار ارائه نماهايي از زندگي پرستاران، ديگران هم در قالب پزشك، همكاران بيمارستاني، بيمار و حتي نيروهاي انتظامي موردتوجه قرار گرفتهاند. با آنكه افخمي و گروه توليد سريال در گزينش بازيگران مجموعه تلاش خود را كردهاند و بازيگران هم كموبيش در ايفاي نقشهاي خود ناموفق نيستند ولي هنوز بهدليل معرفي نشدن كامل شخصيتها، مخاطب ارتباط لازم را با مجموعه برقرار نكرده است.
به علاوه اينكه ديدن سريالهاي مشابه و نمايش ابعاد مختلف شخصيتي و امور پزشكي و خدماتي پرستاران باعث شده تماشاگران تلويزيون چنين توقعي هم از نسخه ايراني پرستاران داشته باشند اما گرچه در بخشهاي مختلف سريال سعي شده با درشتنمايي امكانات و تجهيزات پزشكي، خدمات پرستاري و رسيدگي به بيماران بهصورت غلوآميز به نمايش درآيد، واقعيت امر آن چيزي نيست كه در سريال ميبينيم. در واقع مخاطب سريال در دنياي واقعي با بيتوجهي، بازي با ضوابط ايمني، پاسخگو نبودن به بيماران و دستمزدهاي آنچناني در فضاهاي بيمارستاني مواجه است.
همين نكتههاست كه باعث ميشود تماشاگران تلويزيون با مضامين سريال ارتباط برقرار نكنند. از اين رو، حتي اگر پرستاران افخمي ميتوانست از منظر ساختار هنري و تصويري در جايگاهي شاخص قرار بگيرد و جزو بهترينهاي تلويزيون باشد، غلوها و ناراستيهاي محتوايي و مضموني به دلزده شدن مخاطب ميانجامد. هر چند در شبهاي بدون سريال تلويزيون در آخرين روزهاي سال، پرستاران به توجه به روايت موضوعي تازه و به لطف حضور پرتعداد بازيگران، توانسته براي خود تماشاگر داشته باشد.
- منتقد تلويزيون