12خانواده از ساعت 12 روز شنبه تا هشت صبح دوشنبه در جلوي مدرسه‌اي چادر زدند تا براي آغاز روز كاري هفته نخستين نفراتي باشند كه وارد مدرسه مي‌شوند و بچه‌هاي خود را ثبت‌نام مي‌كنند. گفتني است نام‌نويسي در مدارس خصوصي براي بسياري از خانواده‌هاي اين كشور هزينه‌ي زيادي محسوب مي‌شود.
(روزنامه‌ي همشهري، 23 بهمن 95)
گوش‌پنبه معتقد است:
با اين‌كه اين خبر مربوط به استرالياست، ولي آدم نگران مي‌شود. يعني فكرش هزار جا مي‌رود. يكي از اين جاها اين است كه نكند ويروس Madrakgeraei هم از ايران به دورترين نقاط دنيا سرايت كرده باشد.
يك جاي ديگر كه فكر آدم مي‌رود اين است كه نكند اين 12 خانواده‌اي كه چادر زده‌اند به‌نوعي ايرانيان ساكن استراليا باشند كه خودشان را به آب و آتش مي‌زنند كه بچه‌هايشان را ثبت‌نام كنند.
يك جاي ديگر كه فكر آدم مي‌رود اين است كه اين ماجرا ربطي به ايراني‌ها ندارد و احتمالاً اين چادرزننده‌ها افرادي بي‌خانمان هستند كه چون جايي براي زندگي ندارند، الكي خودشان را والدين جا زده‌اند كه ما هم بله؛ مي‌خواهيم اولين نفري باشيم كه بچه‌هايمان را ثبت‌نام مي‌كنيم.
يك فكر ديگري كه آدم را با خودش مي‌برد اين است كه عده‌اي والدين‌نما مي‌خواهند بگويند كه استراليا جاي خوبي براي زندگي نيست؛ يعني چي كه هزينه‌هاي مدرسه‌ي خصوصي زياد است؟ ما هم اين‌جا مدرسه خصوصي داريم. اين‌قدر مدرسه‌ها خوب هستند كه والدين حاضرند همه چيزشان را، حتي فرش زير پايشان را بفروشند و بچه‌هايشان را ثبت‌نام كنند.