اما يك‌سؤال؛ واقعا درختان شهرمان در پاييز و زمستان، خواب داشته‌اند كه حالا با آمدن بهار، از خواب برخيزند؟ واقعيت آن است كه خير. آنها در همه اين روزهايي كه بايد استراحت مي‌كردند، نظاره‌گر گذر بي‌تفاوت ما از كنارشان بوده‌اند. آن هنگام كه بي‌توجه سوار بر خودروي خود شده‌ايم ودر ترافيك به سمت مقصد رفته‌ايم، نه درختان خواب‌شان برده و نه پرنده‌ها.
شايد براي همين باشد كه اكنون ديگر خبري از چلچله‌ها و سينه‌سرخ‌ها در تهران نيست. آنها جايي را مي‌خواهند كه هوايش اينقدر گرفته نباشد و صداي‌شان در لابه‌لاي صداي موتورهاي خودروها، موتورسيكلت‌ها و بوق كاميون‌ها گم نشود. آنها زماني مثل تعطيلات عيد نوروز را مي‌خواهند كه زيبايي شهر پيدا شده و آسمان آبي است.
در زمستاني كه درختان بايد به خواب عميق زمستاني مي‌رفتند، درواقع اين ما بوده‌ايم كه اكثريت قريب به اتفاق‌مان، خود را به خواب زده بوديم؛ اگر اينطور نبود كه آمار سفر روزانه‌مان با خودروي شخصي اكنون زير 8ميليون سفر بود.
اگر خودمان را به خواب نزده بوديم كه سعي نمي‌كرديم به هر ترفندي شده از زير بار گرفتن برگه معاينه فني فرار كنيم و اگر اينطور نبود كه آلوده‌ترين دي‌ماه 3سال اخير را به‌خاطر ترددهاي غيرضروري در شهر رقم نمي‌زديم. پس به خواب به عميقي فرورفته‌ايم و بايد قبول كنيم كه گاهي طرح‌هاي اجباري براي ما حكم يك پارچ آب يخ را دارد تا بيدارمان كند؛ مثل طرح كاهش كه باعث شد 70درصد از مالكان خودروهاي بدون معاينه فني، امسال مجاب شوند تا ايرادهاي خودروي خود را رفع كرده و به مراكز معاينه فني تهران مراجعه كنند. اگرچه هنوز 15درصد از خودروهايي كه معاينه فني ندارند، در محدوده طرح ترافيك تردد مي‌كنند.
البته فقط برخي از شهروندان در اين ميان به خواب نرفته‌اند. در بين مسئولان نيز خواب غفلت از مضرات آلودگي هوا و ترافيك، چشمان عده‌اي را فروبسته است وگرنه اكنون فرياد كلانشهرها از اختصاص نيافتن اعتبارات قانوني دولتي بلند نمي‌شد.
اين در حالي است كه آنها بايد بدانند مثلا در پايتخت با وجود 3 برابر شدن ظرفيت مترو طي 11سال، تكميل نزديك به 200كيلومتر‌خطوط ريلي شهري، ظرفيت جابه‌جايي 4.5ميليون نفر توسط ناوگان اتوبوسراني در هر روز و رشد 245كيلومتري و 80درصدي بزرگراه‌ها طي يك‌دهه، باز هم جواب 17ميليون تقاضاي سفر در روز را نمي‌دهد.
با وجود اين اما دولت‌ها تاكنون حدود 18هزار ميليارد تومان (دولت فعلي يك‌هزار ميليارد تومان) به شهرداري تهران بدهكار‌ند كه پرداخت آن كمك بزرگي‌به توسعه حمل‌ونقل عمومي و نوسازي ناوگان فرسوده اتوبوسراني است. با اين تفاسير اميدواريم خواب بهارانه‌اي كه در ابتداي هرساله و هنگام اختصاص بودجه بر عده‌اي مستولي مي‌شود، در سال96 هرگز اتفاق نيفتد تا شهر نفس تازه‌اي بكشد و تازه شود.